Al voordat je de cd in de speler schuift, weet je dat Artvark weer op zijn eigen eigenwijze manier naar materiaal heeft gezocht: twee stukken van pianist/componist Abdullah Ibrahim, één van Chick Corea en een duidelijke verwijzing naar Ornette Coleman, aangevuld met eigen werk van Rolf Delfos, Bart Wirtz en Mete Erker; daarvan ga je schuiven op je stoel. Het werk van voornoemde componisten wordt niet klakkeloos nagespeeld – dat is Artvark aan zijn stand verplicht – maar in arrangementen van Rolf Delfos van nieuwe inzichten en spelopvattingen voorzien.

Alleen daarom is ‘Truffles’ al een prachtplaat. Voeg daarbij de onvoorspelbare benadering van het muzikale materiaal, de instinctieve opvattingen om het te vertolken en het prachtige spel met klankkleuren en succes is verzekerd. Omdat het repertoire op deze cd uiterst divers is, levert elk stuk nieuwe verrassingen op. Fraai en wellicht eigen aan Artvark is hoe de instrumenten worden ingezet. De baritonsaxofoon, door zijn diepdonkere klank nogal eens benut als lage begeleider, vervult hier weliswaar enkele keren die rol, maar is ook breed uitwaaierend te beluisteren als solo-instrument. Altsaxen en tenor zijn dan niet te beroerd om onder de grommende tonen van de bariton, van ritmische accenten voorziene improvisaties te plaatsen.

Over improvisaties gesproken: daarvan barst ‘Truffles’. Ze stomen gebroederlijk op met passages waarin melodie en harmonie voorop lopen. Waardoor zowel de liefhebber van toegankelijke jazz als degene die liever wat avontuur tegemoet treedt, aan de bak komt. Fraai en heel Afro-Amerikaans aandoend is een prachtig gedeclameerd gedicht van Jimmy Rage in het intrigerende stuk ‘Shuffle d’Elffus’ – hardop uitspreken, dan kom je achter de spitse woordspeling – waarin blues niet alleen als de moeder van jazz- en popmuziek wordt aangeduid, maar ook als de rijkdom van geest. Rijk als de geesten van deze vier prachtige vertolkers.