Maar die andere as, die was verbijsterend. En die werd bediend door Alan Purves. Buisjes die jankten, varkentjes die piepten, kokers die loeiden, kofiebekertjes die wipten en een afvoerslang die floot, alles kwam in een duizelingwekkende vaart voorbij. Alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld was.

Een paar weken voordat Alan Purves in Groningen geschiedenis schreef, nam hij met pianist Albert van Veenendaal het album ‘And the cowgirls kept on dancing’ op. Geheel andere koek, maar toch met heel wat raakvlakken met dat gedenkwaardige noordelijke optreden. Al van Veenendaal en Al Purves – de twee Al’s dus – hebben zich hier vooral bezig gehouden met ritmes. Ritmes ondersteund door geluidjes, die ieder in gelijkmatige hoeveelheden produceert.

De veertien stukken zijn spontaan tot stand gekomen, daar in dat Amsterdamse tuinhuis van Albert van Veenendaal. Instant composing derhalve en dan ook nog van de bovenste plank. In feite is dat niets nieuws voor de beide uitvoerders, want ze doen in hun muziekpraktijk niet anders. Hetgeen niet wegneemt dat de wijze waarop zij dat doen, telkens opnieuw als een uitvinding klinkt.

De cd opent met een verwelkomend dansmuziekje met de titel ‘Nice to see you’. En trekt vervolgens onbekommerd door een feesttent waarin aan de wanden bordjes hangen met de karakteristieken ‘bizar’, ‘verrassend’, ‘onderzoekend’, ‘nostalgisch’, ‘verfrissend’, ‘blij’ en ‘lak aan’. Lak aan conventies, lak aan de tijdgeest, lak aan wat anderen ervan vinden, lak aan wat het allemaal doet met recensenten. Nou, laat déze dan in elk geval zeggen dat hij verbijsterd is door de vindingrijkheid van dit prachtige album en er niet genoeg van krijgt de schijf telkens opnieuw zijn louterende werk te laten doen.