CONCERTRECENSIE: Chambertones, Porgy en Bess, Terneuzen, 15 december 2013
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Verenigd in Chambertones brengen Jesse van Ruller, Joris Roelofs en Clemens van der Feen, zonder drums, kamermuziek. Of eigenlijk, gezien hun achtergrond, kamerjazz. Melodieus en bij tijd en wijle melancholisch. En meer, getuige hun recente album ‘The ninth planet’ en de toekomstplannen die het trio heeft. Dat liet Chambertones tijdens dit concert in Porgy en Bess in Terneuzen horen.
Het drumloze trio Chambertones speelde in Terneuzen eveneens voorproefjes van een nieuw album.
De set opende met drie stukken van het recente album. Ten opzichte van de eerste plaat waren die puntiger en benadrukten de heren meer de ritmiek en groove. Van der Feen tikte daarbij regelmatig op de klankkast van zijn contrabas en Roelofs liet de kleppen van zijn basklarinet plokken en produceerde met ritmische luchtstromen aanvullende percussieve geluiden. In een blues van Joe Henderson blies hij zelfs een walking bass onder de solo die Van der Feen op zijn bas streek.
Op een nagenoeg leeg podium, want weinig apparatuur, brachten drie heren vrijwel bewegingsloos en geconcentreerd, kamermuziek. Het lage volume en de afwezigheid van afleidende elementen op het podium vestigt alle aandacht op wat er klinkt, alsof Chamertones bij je in de huiskamer speelt. Kamermuziek of kamerjazz, of gewoon jazz. Ach, wat doet zo’n typering er toe? Wat beklijft zijn mooie melodielijnen en thema’s, ook als die in elfkwart of in andere vreemde maatsoorten werden gespeeld, op een weelde aan akkoordklanken.
Arsenaal
Op zo’n laag volume valt dat laatste extra op: Van Ruller die uit een enorm arsenaal aan stemmingen kan putten en snel schakelt. Altijd is er een onderliggende open snaar die weer mogelijkheden geeft tot verdere kleuring, een flageolet die als overgang dient of een wringende dissonant om de spanning op te voeren. Roelofs, die zich in Terneuzen beperkte tot de basklarinet, speelt sterk in op die invulling. Voelt iets opkomen, ziet aanknopingspunten om de harmonie te ondersteunen, probeert wat, bouwt dat uit of laat het weer los. Roelofs kan brullen op de basklarinet, razendsnel uithalen maar zeker ook ontroeren als hij in de ingetogen passages heel gevoelig zo’n melodielijn blaast.
Clemens van der Feen, Jesse van Ruller en Joris Roelofs.
Bij ‘The ninth planet’ bracht ieder van de drie muzikanten zijn eigen stukken in en die werden opgenomen. Zonder dat eerst uitvoerig een richting werd bepaald. Voor het volgende album wil men eerst meer een richting bepalen. Meer vrije improvisatie inbrengen bijvoorbeeld, wat abstractere stukken of juist weer concreter, zelfs popachtig.
Dus klonk in Terneuzen het folky ‘Ruimte’, het stevige en springerige ‘Welcome to presence’ en het gloednieuwe ‘Eleventhly’. Waarom eigenlijk nog stukken van Henderson of, de op zich prachtige uitvoering van Billy Strayhorn’s, ‘Lush life’ in dit repertoire mengen? Van Ruller, Van der Feen en Roelofs leveren alle drie sterke composities en kunnen elkaar zowel de ruimte als scherpe uitdaging bieden. In die zin kunnen ze elkaar steeds sterker vinden en ligt het pad open naar nog meer verdieping.