Van die ‘opdracht’ heeft het trio zich voorbeeldig gekweten. ‘Klick’ had net zo goed een contrabastrioplaat kunnen zijn, of een slagwerktrio-album. Waarmee gezegd wil zijn, dat de drie een coherente eenheid vormen, waarin ieder een even belangrijke rol inneemt naar het eindresultaat toe. En al is het geluid van een piano nu eenmaal wat brutaler dan dat van contrabas of slagwerk, die twee instrumenten laten zich nergens ondersneeuwen.

Ed Baatsen is een enigszins onderschatte pianist. Onterecht en dát laat ‘Klick’ overduidelijk horen: hij speelt intuïtief, ondersteunt zijn ene hand met een fantasievolle andere en brengt met dat werken op twee niveaus een enorme variëteit in zijn spel aan. Wijd uitlopende improvisaties brengt hij met één noot – of de aanzet ervan – terug in de wereldwijde jazztraditie, waarin swing, rijke melodievorming en het geluid van druipende jazzjaren als die van het vijfde decennium van de vorige eeuw elkaar aanvullen. Die abrupte wendingen in aanpak en concept maken van ‘Klick’ een draagkrachtig album.

Opvallend bij dit alles is de rol van contrabassist Han Slinger. Het kan aan de fraaie opnametechniek van de Fattoria Musicastudio in Osnabrück liggen, maar evengoed aan het vakmanschap van Slinger, dat zijn contrabas zo’n gloedvol geluid voortbrengt. Binnen die donkerte aan sfeer en ondersteuning zet Ed Baatsen dan vaak twinkelende klanken af, waardoor weer nieuwe contrasten ontstaan. En daar tussendoor kuiert Bert Kamsteeg op zijn gemak door een notengewest waarin geen vaste route is te bespeuren en elk individueel initiatief in de fraaie improvisatietechniek van de drie musici uitmondt.