CONCERTRECENSIE: Larry Carlton Quartet, ‘t Schuttershof, Middelburg, 6 november 2013
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Zacht beginnen met praten, of even een beetje zachter gaan praten. Het is een goede gesprekstechniek om de aandacht te vragen en krijgen. Larry Carlton paste haar toe bij de start van dit concert. Met zijn onafscheidelijke Gibson ES-335 begon hij, alleen, met twee stukken waarbij op laag volume mooie, open akkoorden en enkele verbindingsnoten de melodie articuleerden. Het werd muisstil.
Jazzicoon Larry Carlton speelde afgelopen week in Tilburg en Middelburg.
Carlton putte vrijelijk uit zijn rijke oeuvre. Melodie, dat was de focus van de avond. Alles wat Carlton speelt blijft bijna ogenblikkelijk hangen. In wat voor stijl dan ook gebracht. Na de zwoele openers schoof bassist Travis Carlton aan. Die dikte het spel van de gitarist aan met donker klinkende, maar swingende baslijnen. Toen ook keyboardspeler Dennis Hamm en Marcus Finnie op drums mee gingen doen, ging het tempo wat omhoog en klonken de structuur en sfeer van Steely-Dannummers. Dan blijkt ook meteen de onmiskenbare signatuur van Carlton.
Piketpaaltjes
De gitarist zette met akkoordwerk eerst helder de piketpaaltjes uit alvorens te gaan soleren. Bij Carlton, volgens verwachting, geen uit-de-bocht-vliegerij of flink buiten de lijnen kleuren. Subtiliteit is het handelsmerk. Pure schoonheid in het verenigen van mooie akkoordenopbouw, daaruit voortspruitende noten resulterend in zorgvuldig opgebouwde verhalen. Losjes, maar met veel overtuiging gespeeld. In de blues georiënteerde nummers met de nadruk op de hoge noot waar naar toe werd gewerkt.
Larry Carlton, toetsenist Dennis Hamm, drummer Marcus Finnie en basgitarist Travis Carlton.
Deze avond stonden er relatief veel funkstukken op de setlijst. Daarin kwamen veel elementen van Carlton’s spel samen tot uitdrukking: de timing en het strakke slaggitaarwerk en de melodieuze solo’s, vaak in octaven gespeeld en soms met plotse, razendsnelle uitstapjes.
En, om funk te laten klinken als funk, is de rol van de drummer cruciaal. Maar die is op het lijf geschreven van Finnie. De begeleiders van Carlton kregen elk hun solo(s) maar stelden zich voornamelijk dienend op. De kunst van het weglaten verstonden ze prima; om tot de essentie van een groove te komen en zo de ruimte te geven aan de gitarist. Dat deden ze niet alleen in de begeleiding zelf, maar ook door effectief gebruik te maken van dynamiek en strakke breaks. Zo had Carlton meteen de aandacht en behield die ook, met gemak.
Larry Carlton is vanavond, 8 november, nog te zien in Theater Heerlen.