Vanuit deze natuurlijke ontwikkeling is wellicht ook het trio Oliver’s Cinema ontstaan. Aan de bar van het Belgische plaatsje Rijkevorsel raakte Eric Vloeimans in gesprek, waarin hij het het idee opperde om eens aan de slag te gaan met een accordeon. Een instrument overigens dat de trompettist jarenlang verafschuwde. Moest hij het maar eens gaan proberen met accordeonist Tuur Florizoone, dan zou hij wel anders over de trekzak gaan denken, zo werd hem geadviseerd. En zo geschiedde: Vloeimans ontmoette Tuur Florizoone, het voelde alsof twee broers elkaar hadden gevonden en een reeks duoconcerten volgde.

In tegenstelling tot de accordeon is een cello een van de lievelingsinstrumenten van Eric Vloeimans. Op 28 juli 2012 troffen de trompettist, accordeonist en cellist Jörg Brinkmann elkaar op het podium van het openluchttheater De Kersouwe in Heeswijk-Dinther. Een repetitie van twee uur was eraan vooraf gegaan; het repertoire bestond uit zelf meegebrachte stukken. Het klikte als weerlicht en kort daarna werd deze cd opgenomen.

De schijf bevat een aantal van die in Heeswijk-Dinther gespeelde eigen werken: ‘L’Amour des Moules’ van Florizoone, ‘Fellini’s Waltz’ van Brinkmann en muziek uit de film ‘Majesteit’ van Vloeimans, plus de themamuziek uit de films ‘Rosemary’s Baby’ en ‘Cinema Paradiso’. De naam van de nieuwe groep is een anagram van de naam Eric Vloeimans: Oliver’s Cinema.

Het trio staat voor muziek, waarin de achtergronden van de drie uitvoerders, jazz en klassiek samenvloeien. Die hangen als het ware boven het muzikale concept, maar daaraan voegt Tuur Florizoone invloeden uit Braziliaanse-, circus-, dans-, film-, theater-, pop- en wereldmuziek toe. Jörg Brinkmann onderscheidt zich daarenboven door zijn afwijkende behandeling van de cello, die hij evengoed als ritme-instrument inzet en Eric Vloeimans, ja, die…

De eerste cd van Oliver’s Cinema is een amalgaam van melodie en harmonie, van lyrisch en mystiek fluisteren tot zelfbewust uit muzikale hoeken komen, van schitterende improvisaties, die zich niet alleen beperken tot het vocabulaire van jazz – luister maar eens naar het majestueus-klassieke ‘Seggiano’s Eve’ op cello – tot onverwachte buigingen naar folkloristische elementen. Bij dit laatste zou de lezer kunnen concluderen dat het dan – vanwege de accordeon – wel om tango zal gaan. Prima dan, tango. Maar wat te denken van Oosteuropese gipsyklanken? En flardjes Nino Rota. En musette. En vissersliedjes. En…

Tuur Florizoone laat zich voor geen enkel gat vangen, Jörg Brinkmann en Eric Vloeimans evenmin en daardoor is de introductie van ‘Oliver’s Cinema’ een overweldigende belevenis.