CONCERTRECENSIE. Joshua Redman Quartet, Bimhuis Amsterdam, 10 oktober 2013
door: David Cohen
Joshua Redman (archief) kon rekenen op een uitverkocht Bimhuis. Foto © Siebe van Ineveld.
Joshua Redman, één van de meest gewaardeerde saxofonisten van dit moment, doet Nederland maar al te graag aan. Ook dit jaar was hij er weer voor drie concerten, waarvan twee in het Amsterdamse Bimhuis. Het genoegen is wederzijds: de saxofonist kon ook nu rekenen op een uitverkochte zaal.
Het publiek dat en masse voor het concert van Redmans kwartet was komen opdagen, hield bij de eerste noten al de adem in, toen de saxofonist een solo inzette die uitmondde in een verrassend snel ‘Summertime’. Het repertoire waar Redman mee begon bestond uit straight-ahead jazzstandards, wat het publiek de kans gaf goed kennis te maken met de individuele bandleden. Achter de vleugel betoonde Aaron Goldberg zich een uitermate meeslepende solist, maar hij kwam vooral uit de verf als een geconcentreerde en ondersteunende begeleider. Heel mooi op de achtergrond bleef hij bij de ballade ‘Lush Life’, die door Joshua Redman werd aangekondigd als één van zijn favoriete stukken.
Charlie Parker
Bij het derde stuk, Charlie Parkers snelle ‘Chi Chi’, gaf de band alle ruimte aan contrabassist/basgitarist Rueben Rogers. Deze soleerde met onuitputtelijke energie en een grijns van oor tot oor. Subliem samenspel was het moment waarop Rogers aangaf klaar te zijn met zijn solo en vier kwartnoten speelde, die direct door pianist Goldberg werden meegespeeld en als begin dienden van zijn eigen solo.
De bandleider, die na een spectaculair duel met drummer Gregory Hutchinson het nummer afsloot, keek tijdens het spel van zijn medespelers geconcentreerd toe en liep geregeld naar achteren, om zijn bandleden de ruimte te geven. Maar als hij zelf speelde was het of alle energie die het kwartet in zich had, door Joshua Redman werd omgezet in pure magie: hij bewoog bij elke frase mee, gaf blijk van een fenomenale beheersing van het bovenregister van zijn saxofoon en speelde solo’s waarin elke noot gemeend was en aan zijn creativiteit geen einde leek te komen.
Pianist Aaron Goldberg (archief) als vaste steunpilaar van het Joshua Redman Quartet. Foto © Thomas Huisman.
Toch leek de band het tijdens de eerste set nog niet helemaal te pakken te hebben. De ritmesectie wist Redmans spel uitstekend te ondersteunen, maar speelde minder op het moment dat ze door hem alleen werd gelaten. En leek bovendien af en toe wat ongeconcentreerd.
Na het standardrepertoire speelde de band meer eigen werk en leerde het publiek de saxofonist ook als componist kennen. Redmans eigen stuk ‘Disco Ears’ vormde het nog steeds wat ongeïnspireerde begin van de tweede helft van het concert. De bandleider blies niettemin prachtig op de ballade ‘Come What May’, die hij naar eigen zeggen in 2012 in het Bimhuis geschreven had: ,,Maar ik zal ze er geen cent aan royalties voor geven’’, zei hij grijnzend, ,,en zij mij waarschijnlijk geen optredens meer, hahaha!’’
Het is niet te hopen, want de energie die de band bij vlagen al had laten zien, kwam tijdens een pianosolo van Goldberg helemaal terug. En vanaf dat moment bevatte het spel van dit kwartet echt alles: drive, energie, ongeëvenaarde virtuositeit en onvervalst speelplezier. Na een afsluitende drumsolo van Gregory Hutchinson gaf het publiek dan ook aan alle bandleden een staande ovatie.
Aangrijpend
Het Joshua Redman Quartet kwam nog twee keer terug om de avond af te sluiten. Met een door de saxofonist heel aangrijpend gespeelde ballade die het Beatlesnummer ‘Let It Be’ bleek te zijn nam hij een zoet maar melancholisch afscheid van de zaal, waarin berusting doorklonk. Het was het volmaakte afscheid. Een kort bebopnummer als onverwacht tweede toegift was weliswaar een welkome finishing touch, maar had niet veel meer te vertellen dan de vorige uren al hadden gedaan.
Nogmaals hoorde het publiek dat deze saxofonist met een groep uiteenlopende, maar stuk voor stuk inspirerende muzikanten speelt, die individueel geweldig, maar eenmaal als groep onvergetelijk zijn.