Naast zeven eigen composities staan er op het album vier latin- en jazzklassiekers, die Camilo op geheel eigen wijze benadert. Zoals de Buena Vista Social Club-hit ‘Chan Chan’, waarin hij met bombastische akkoorden een dreigende sfeer oproept. In zijn uitvoering van ‘Take Five’ – een “persoonlijk knikje van bewondering” naar Dave Brubeck noemt hij het zelf – lijkt Camilo aanvankelijk weinig af te wijken van het origineel. Naarmate het nummer vordert, verwordt de standard echter tot een mix van mineur- en majeurakkoorden en ritmische hoogstandjes.

Camilo’s beroemde virtuositeit, die hij met mate inzet, komt het best tot zijn recht in zijn opzwepende latin-composities ‘On Fire’ en ‘Island Beat’. De melodieën zijn onnavolgbaar, maar blijven prettig in het gehoor liggen. Hij gebruikt zijn snelheid niet om te imponeren, maar om vuur in zijn spel te leggen. In het prachtige ‘Sandra’s Serenade’ laat Camilo zich juist van zijn gevoelige kant horen. In de evenwichtige nocturne-achtige compositie lijkt hij aan elke noot evenveel aandacht te geven. In het titelnummer ‘What’s Up?’ draait hij weer de andere kant op: een vrolijk boogie/stride-nummer dat niet zou misstaan in een jaren-dertigbar.

De grote variëteit aan stijlen heeft tot gevolg dat er niet echt een lijn te vinden is in het album: in elk nummer zit een andere Camilo achter de piano. Zo wordt ‘What’s Up?’ een soort lappendeken van verschillende soorten muziek. Erg is dat niet: Camilo heeft nu eenmaal zo veel ideeën dat hij ons een beetje van alles voorschotelt. En dat doet hij op voortreffelijke wijze.

Michel Camilo - Take Five
Album: What's Up? 2013