Is dat laatste een verdienste of verdient dit afkeuring? In het geval Miguel Martinez geen van beide: het is geen verdienste omdat hij de vaardigheid bezit het spel van beide grootmeesters te evenaren en afkeuren hoeft al helemaal niet, omdat hij aan zijn invloeden een mooie, eigen draai geeft. Dit is mede mogelijk door zijn twee kompanen Mark Haanstra en John Engels.

Het driemanschap vormt het Barnicle Bill Trio, dat sinds 2010 bestaat en dit jaar zijn tweede cd uitbracht: ‘No Black Tie’. De titel is ontleend aan de gelijknamige jazzclub in Kuala Lumpur, waar de drie vorig najaar speelden. Maar daarmee houdt elke verdere vergelijking op. Omdat het Barnicle Bill Trio een prachtige mix heeft gevonden van Westeuropese improvisatiemuziek en (Amerikaanse) jazzstandards – of stukken die dit mettertijd vanzelf worden.

Tot die mogelijkheid behoren zeker de eigen composities die Miguel Martinez inbracht: het meer dan fraaie ‘Free Like A Bird’ en ‘Cruel Calypso’. Onder de tien stukken bevindt zich ook – over het algemeen onbekend - werk van Thelonious Monk (‘Brilliant Corners’ en ‘Straight No Chaser’) en van Bunky Green, Duke Ellington en Jackie McLean. Van de laatste staat ‘Dr. Jekyll’ op de lijst en het behoort tot een van de hoogtepunten van deze cd.

‘No Black Tie’ is een plaat die al bij de eerste keer gemakkelijk in het gehoor ligt. Maar hij verdient vele malen te worden gedraaid. Dan pas ontvouwt zich het ineen gevlochten vakmanschap van de drie. Zij waken ervoor dat er ook maar één de hoofdrol opeist. Zodat Barnicle Bill zichzelf heeft geschapen tot een amalgaam van vakmanschap, alertheid op elkaar en een hedendaagse visie op het rijke jazzverleden.

En, ook heel bijzonder: de 78-jarige John Engels geeft naar de jonge honden Haanstra en Martinez toe, geen krimp. Net zo min als hij dat elders ooit doet of deed. Maar hier valt het op, omdat zijn zestigjarige carrière het spel van de anderen verdiept. En ten overvloede toont dat goede jazz lak heeft aan welke leeftijd dan ook.