Wim Wigt bleek echter een voortuitziende blik te hebben gehad. Zijn vastgelegde muzikale documenten tonen nú hun waarde. De albums die tot op heden zijn uitgebracht (zo’n vijftien) zijn weergaves van tóen, volgespeeld door musici die vrijwel allemaal tot de Legende van de Jazz zijn toegetreden. De platen hebben historische waarde, enerzijds door de samenstellingen van de groepen, anderzijds door de blik die de musici volstrekt individueel op hún jazz van die jaren wierpen.

McCoy Tyner dobberde in 1987 nog volop op de roem die hij verwierf als vaste pianist van het John Coltrane Quartet. In de befaamde Studio 44 in Monster nam Max Bolleman – in Nederland vergelijkbaar met Manfred Eicher van het Duitse label ECM – acht stukken op. De cd opent met het titelstuk ‘Bon Voyage’, een up-tempostuk, waarmee leider Tyner meteen met de deur in huis valt. Prachtige tempowisselingen, een verschuivende melodie en een dwingende pianistische hoofdrol kenmerken dit openingsstuk.

Maar het verrassendst is wellicht de tranentrekker ‘’Summertime’, waarin Avery Sharpe excelleert. Zijn contrabas speelt met losse noten heel luchtig het thema, McCoy Tyner en Louis Hayes musiceren er ieder met hun eigen zienswijze onderdoor. Intrigerend is ook de uitvoering van de Irving Berlin-klassieker ‘How Deep Is The Ocean’, waarin het trio het werk gelijkmatig verdeelt. En hoe dankbaar McCoy Tyner was voor deze opname, blijkt uit het slotstuk ‘Blues For Max’, een werk van zijn eigen hand.




Louis Hayes & Company – The Super Quartet
bezetting: Louis Hayes slagwerk; Javon Jackson tenorsaxofoon; Essiet Essiet contrabas; Kirk Lightsey piano
opgenomen: 7 februari 1994 in Murac Studio Milaan (It)
release: 2013
label: Timeless Jazz Legacy
tracks: 8
tijd: 58.30
website: www.timelessjazz.com - www.challengerecords.nl




Op de plaat van McCoy Tyner zit Louis Hayes achter het slagwerk. Op deze schijf ook en is hij tevens de leider. Maar daar is weinig van te horen, omdat Hayes evenals bij McCoy Tyner nergens een hoofdrol opeist. Mét de pianist deelt hij één belangrijke zaak: beiden speelden ooit bij Coltrane. En beiden stelden zich daar ondergeschikt op. Zet wat Hayes betreft Coltrane’s album ‘Lush Life’ nog maar eens op.

Dat McCoy Tyner zich nadien ontworstelde aan de invloed van Trane, geldt niet voor Hayes. Hij is vanaf half jaren vijftig, toen hij in het Amerikaanse jazzcircuit opdook, altijd een musicus geweest die zichzelf wegcijferde. Misschien had hij dat meegekregen in de belangrijkste groepen uit zijn carrière, die van Horace Silver, Cannonball Adderley en vooral Oscar Peterson. Maar bescheiden geldt nergens als onopvallend: het moet de leiders van alle orkesten en ensembles waarin Louis Hayes meespeelde, een zegen zijn geweest om hem in de ritmesectie te hebben. Hij is altijd inspirerend, bijsturend, voorzichtig richting aangevend.

Een duidelijk voorbeeld daarvan staat op deze cd. In ‘In Your Own Sweet Way’ van Dave Brubeck rolt Louis Hayes een strak ritmepatroon uit: dansend, twinkelerend, met bescheiden bekkenwerk het thema dragend. Dat herhaalt hij nog eens in ‘Chelsea Bridge’ van Billy Strayhorn, waar hij mooi lui wordt geruggesteund door contrabassist Essiet Essiet, wellicht een van de meest onderkende jazzmusici uit de bebop.

‘Epistrophy’ is een lust voor het oor. Louis Hayes gaf zichzelf kennelijk de opdracht het werk van Thelonious Monk in een vertraagd tempo weer te geven. Hier leidt hij meer dan in de zeven andere composities op de cd. En dat misstaat helemaal niet. Het tekent de enorme muzikale persoonlijkheid van deze innemende jazzmusicus.

Twee mooie tijdsdocumenten, die in elk geval één verworvenheid van nu hebben meegekregen: ze zijn prachtig ge-remastered. Vooral met een beetje volume lijken het volle live-opnamen.