Ethan Iverson van The Bad Plus, Mike Stern en Joshua Redman stonden onder meer op het hoofdpodium van Jazz Festival Middelburg.

Van de Nederlandse muzikanten op het hoofdpodium op het Abdijplein beet saxofoniste Stephanie Francke het spits af. Ze liet met haar kwartet horen wat een flinke groei ze in korte tijd doormaakte.

Ntjam Rosie zette een set met pakkende liedjes neer die meer pop en soul gericht zijn. Vaak met een exotisch randje en in de (harmonische) structuur een jazzgerichte aanpak. Hier stond een echte festivalband. Het kostte enige moeite om het Middelburgse publiek te verleiden tot participatie, maar na het funky 'Trick you' was het hek van de dam. De samenzang met Julia van de Ketterij was sterk en met haar strakke band toonde Rosie zich een krachtige frontvrouw.

Voicemailberichten
Tin Men and the Telephone tapte uit een heel ander vaatje. Met voorsprong de meest verrassende en opvallende band uit de programmering. Als leidraad samplen ze bijvoorbeeld voicemailberichten en wedstrijdcommentaar en bouwen daar een nummer omheen. Zo klonk een ode aan de KPN, waarbij elementen uit de telefoonboodschap meegespeeld werden als aanloop naar tussenliggende improvisaties. De onderliggende structuur van de stukken is complex met in diverse lagen opgebouwde secuur gespeelde overslaande beats, springerige ritmes en repeterende pianopatronen. En, veel dynamiek en enorme climaxen.


Nederlandse inbreng was er onder andere van Benjamin Herman Trio, Bruut! en Ntjam Rosie.

Benjamin Herman ging met zijn trio terug naar de jazzliedjes. Veelal van zijn recente album 'Café solo', maar ook van eerdere albums. In zijn huidige tournee brengt hij die stukken zoals hij ze opnam voor 'Café solo’: ontspannen, zittend op een stoel. En dat deze aanpak ook werkt op een groot podium, op een fiks plein, bleek overtuigend. Bruut! is zeker schatplichtig aan Benjamin Herman. Dat het bezoekersaantal op de laatste festival wat was teruggelopen weerhield ze er niet van om hun brutale, opzwepende, hitsige jazz energiek neer te zetten en langzaam uit te bouwen naar een extatische climax.

Van de internationale artiesten was Kurt Elling eerst aan zet. De zanger lardeerde zijn optreden meteen met een scala uit zijn vocale kunnen. De Mike Stern/Bill Evans band nam het stokje over. De heren waren al vroeg op het podium voor de soundcheck. Dat trok de liefhebbers naar voren en Stern stond er mee te dollen, sterker, hij bleef warm spelen en kletsen tot het officiële optreden werd aangekondigd.

Stevige set
Hij had er zin in, zo bleek tijdens de doorgaans stevige set die volgde. In de opener soleerde Stern langdurig met snelle frases. Saxofonist Evans keek het nog even aan. Hij groeide in het optreden en eenmaal (letterlijk) warmgedraaid, demonstreerde hij zijn kunnen met weergaloze improvisaties met steeds verrassende invalshoeken.


Gregory Porter. Mike Stern & Bill Evans. Kurt Elling.

Deze superband - met ook nog eens Dave Wekl op drums en bassist Tom Kennedy aan boord, weet feilloos hoe een publiek moet worden bespeeld. Met stukken waarin complexe exotische ritmes en gelijktijdig met de gitaarpartij gezongen melodieën klonken. En soms bombastische, funky fusionnummers waarbij alle vier de muzikanten flink uitpakten in de improvisaties. De toegift werd 'Jean Pierre' uit de tijd dat Stern en Evans samen bij Miles Davis speelden. In de gejaagde versie met een stevige rockfeel gingen de remmen nog even helemaal los.

Vervolgens trad The Bad Plus aan. Dit trio maakte veel indruk met zijn weliswaar complexe, maar intens gespeelde, en pakkende jazzstukken. Nam men in het verleden wel eens nummers van onder meer Nirvana als uitgangspunt, nu klonken veelal eigen stukken van recente albums. Vaak strak gearrangeerd met diverse over elkaar heen schuivende ritmische en harmonische lagen, maar soms ook volledig vrij. Een van de hoogtepunten was ‘People like you’ dat begon met slechts enkele rake pianotonen en veel ruimte en langzaam toewerkte naar een bombastische ontlading.


The Bad Plus. Joshua Redman in de stromende regen. Gregory Porter.

Gregory Porter
Waar het overgrote deel van het publiek voor kwam werd al snel duidelijk. Op een afgeladen Abdijplein met rond de 1500 bezoekers bracht Gregory Porter stukken van zijn albums en een enkel nieuw nummer. Innemend en gepassioneerd zong hij zijn geëngageerde teksten en pakte het publiek volledig in met als hoogtepunten ‘Be good’ en ‘1960 What?’. Net als pianist Chip Crawford, die humorvol een handjevol Rolling Stonesthema’s in een van zijn solo’s verwerkte, nam saxofonist Yosuke Sato veel vrijheid om in de improvisaties eens flink uit de bocht te vliegen. Al begonnen zijn razendsnelle herhalende loopjes en gillen na verloop van tijd wel wat op elkaar te lijken.

Saxofonist Joshua Redman moest het als afsluiter, in de stromende regen, met beduidend minder publiek doen. Hij begon met - wishful thinking - ‘Summertime’ en ging vervolgens via stukken van onder andere Billy Strayhorn naar enkele nieuwe eigen composities. En hoe! Wat een overtuigend, emotioneel geladen spel en geluid, met melancholische improvisaties die door merg en been gingen. Deze waardige afsluiter van het festival deed acuut het slechte weer vergeten.

• www.jazzfestivalmiddelburg.nl