CD-RECENSIE 
Trio BraamDeJoodeVatcher – Quartet
bezetting: Michiel Braam piano; Wilbert de Joode contrabas; Michael Vatcher slagwerk. Gasten: Michael Moore altsax, klarinet, basklarinet; Mats Gustafsson baritonsax; François Houle klarinet; Taylor Ho Bynum cornet en trumpbone; Peter van Bergen sopraan- en tenorsax; Paul Dunmall doedelzak en sopraansax
opgenomen: div. data van maart tot oktober 2009 in Amsterdam, Wageningen, New Haven (VS), Istanbul (Turkije) en Vancouver (Canada)
release: 2010
label: BBB, distr. ToonDist/Subdist
tracks: 16
tijd: 57.32 en 56.41 (2-cd)
website: www.michielbraam.com - www.toondist.nl - www.subdist.com
myspace: www.myspace.com/bikbentbraam
door: Rinus van der Heijden
Componist en pianist Michiel Braam heeft al jarenlang de unieke gewoonte zijn concerten met de grootst mogelijke onbevangenheid tegemoet te treden. Dat wil zeggen: geen vooropgezette afspraken, noch voor hem, noch voor zijn bandleden. Beginnen maar en zien wat er van komt.
In 2009 bestond het trio BraamDeJoodeVatcher twintig jaar en dat leek de leider een mooie gelegenheid om een variatie op de eerder genoemde speelwijze toe te passen. Voor elk van de 36 concerten die het trio wachtte werd een gastmuzikant gevraagd. Zodat er telkens kwartetten ontstonden (vandaar de titel van deze dubbelcd ‘Quartet’) en zelfs een kwintet bij een concert in Vancouver.
Speciaal voor dit ‘feestprogramma’ breidde Michiel Braam zijn ‘Q-book’, uit, een notitieboek met aanzetten voor muziek, waarvoor hij nu dertig nieuwe composities toevoegde. Het waren niet meer dan handvaten voor de musici, die ermee mochten stoeien naar hartenlust. Iedere gast zocht er een paar uit, op Paul Dunmall na die liever met zijn doedelzak en sopraansax uit het vrije niets ging improviseren.
‘Quartet’ is de weergave van dit zo vrije experiment van Michiel Braam. Het dubbelalbum geeft vooral de unieke positie van de pianist in Nederland-Muziekland weer. Van zijn eigenzinnige kijk op gecomponeerde muziek tot zijn nog vrijpostiger vrijage met ‘bandenloze’ muziek, het zit allemaal verscholen in de zestien stukken van deze dubbelaar. Alle hebben ze slechts de aanduiding ‘Q’, met daarachter een nummer. Zes stukken worden gespeeld door het trio BraamDeJoodeVatcher, de andere zijn verdeeld over de gasten mét trio.
Dit alles levert een bonte harmonica aan muziek op. Het openingsstuk ‘Q16’ met Michael Moore op klarinet zet liefhebbers van vrije improvisaties door zijn harmonische aanpak even op het verkeerde been, direct daarna laten Michiel Braam en zijn vaste kompanen horen hoe je nog altijd nieuwe vrijheid in muziek kunt toelaten. Fraai zijn de bijdragen van Mats Gustafsson en Taylor Ho Bynum die vanuit volstrekt verschillende invalshoeken de muziek kleuren.
In feite gebeurt dat door alle gasten: ieder draagt zijn visie op de basis van het trio over. Opvallend is hoe Peter van Bergen op sopraan- en tenorsaxofoon zich ook kan ontpoppen als een melodische zwaargewicht. Datzelfde geldt voor Michael Moore, maar die laat dit de laatste jaren al vaak op het podium zien en horen.