Net als het werk met zijn eigen vaste ensembles, bevat het album voornamelijk standaards. Verwey koos de stukken waaronder ‘Stella by Starlight’, hier uitgevoerd als een snelle wals, en ‘It’s a Dance’ van één van zijn favorieten, Michel Petrucciani. Meteen met opener ‘Groovin’ High’ van Dizzy Gillespie spat de speelsheid en het speelplezier van de plaat.

Door het thema unisono - en voor de rest kaal - neer te zetten, creëren de heren een mooie opmaat naar hun improvisaties. Van den Brink doet dat op de hem bekende, onnavolgbare wijze. Hij schildert beeldend met klankminiatuurtjes, verweeft die plotsklaps met notenwatervallen op topsnelheid en laat lyrische akkoordsequenties overgaan naar hoekige accenten. Door zijn fenomenale techniek klinkt alles heel vanzelfsprekend. 

Dat kan ook gezegd worden van Verwey. Hij bespeelt een complex instrument. Zijn chromatische harmonica heeft twaalf blaasgaten die elk vier noten kunnen produceren: door met of zonder indrukken van een knop aan de zijkant, te blazen of te inhaleren. Daarmee produceert hij zowel zachte, melancholische klanken in de ballads als razendsnelle boplijnen. Als één van de weinigen kan Verwey octaven spelen op de harmonica, zelfs een hele Charlie-Parkersolo. Hij zet een scala aan klankkleuren neer. In het chansonachtige ‘We Love Paris’, de enige niet standard, maar geschreven door Verwey en Van den Brink zelf, klinkt zijn harmonica als een accordeon.

Fay Claassen zingt op drie van de stukken. Speciaal voor het album schreef Suzie Scraggs-van de Geyn een tekst op Charlie Parker’s ‘Perhaps’.  Claassen combineert haar beheerste en warme manier van zingen met creatieve scatimprovisaties.

De cd besluit met vijf korte vrije improvisaties van Verwey en Van den Brink. In dit toetje laten de heren nogmaals horen hoe goed ze elkaar aanvoelen. Als jonge honden dartelen ze achter elkaar aan, nemen lijnen van elkaar over en vullen elkaar aan. Zo halen ze het maximale uit deze minibezetting.