‘Secret of the Wind’ is een verzameldoos van diverse stijlen: jazz, gospel en spirituals en een vleugje soul. Voor dat laatste zorgt vooral het stemgebruik van Elisabeth Kontomanou, dat zweeft tussen dat van Aretha Franklin en Abbey Lincoln. Heel Amerikaans derhalve, omdat zangeressen uit de Verenigde Staten die er toe doen, álles kunnen met hun stem. Intonatie klinkt als vanzelf, laveren tussen hoog en laag levert geen enkel probleem op en vibrato klinkt nooit opgelegd, maar volstrekt natuurlijk.

Allemaal voorwaarden die garant staan voor bijzondere muziek. Dat geldt ook voor deze plaat, maar toch doemen enkele ‘maars’ op. Hoewel de zangeres haar stem op alle denkbare manieren inzet en de pianiste haar adequaat maar vooral bescheiden begeleidt, zitten er geen pieken in de stukken. Zelfs ‘L.O.V.E.’, een stuk van de in mierzoet fondant handelenden componist Bert Kaempfert brengt geen uitschieter teweeg.

Bekende jazz-, c.q. spiritualstukken als ‘Nature Boy’ en ‘Sometime I Feel Like A Motherless Chid’ krijgen vertolkingen van het duo die eerdere interpretaties niet aantasten. ‘I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free’ is vooral interessant om de inhoud van de tekst. En voor godsdienstfanaten geldt hetzelfde voor het openingsstuk ‘God Is Love’.

Kontomanou en Allen leveren gedegen vakwerk, hetgeen tot een erg luisterrijk album heeft geleid. Maar echte spanning blijft uit, zodat dit album hoofdzakelijk tot de cd-speler veroordeeld zal zijn in de vroege uren van de nacht.