Het concert van de zes Amerikanen betekende de opening van het seizoen 1958-59 in het Amsterdamse Concertgebouw. Een seizoen dat topzwaar zou worden met de komst later van onder andere Louis Armstrong, Duke Ellington, Count Basie, Horace Silver, Ella Fitzgerald en vele anderen. Maar deze 27e september stond een speciaal programma op de rol: ‘Jazz from Carnegie Hall’, zomaar overgevlogen naar Amsterdam.

Deze cd bevat een registratie van het concert en valt in diverse delen uiteen. Eerstens is er het trio van pianist Phineas Newborn, waarbij zich later Lee Konitz voegt, om later in twee stukken te worden ‘opgevolgd’ door Zoot Sims. Daarna is het de beurt aan het trio van pianist Red Garland, die verderop gezelschap krijgt van Konitz en Sims. Als bonustracks sluiten twee stukken van het Oscar Pettiford Trio de cd af.

Zoals dat ook voor de voorgaande uitgaven in deze serie geldt, speelt ook hier de gedateerdheid een rol, maar zeker niet in negatieve zin. Wie ‘Willow Weep For Me’ in de uitvoering van Zoot Sims hoort, kan alleen maar treuren dat je daar tegenwoordig niet meer om hoeft te komen. Hetzelfde geldt voor een gloedvolle vertolking van ‘Lover Man’ door Lee Konitz.

Bij historische opnamen als deze is het ook interessant te beluisteren hoe jazzmusici anders in de muziek stonden dan heden ten dage. Slagwerker Kenny Clarke bijvoorbeeld werd in die jaren nogal eens verweten dat hij wel érg manifest aanwezig was. In het Phineas Newborn Trio op deze cd is dat ook zo, maar de man die aan de wieg stond van de bebop, articuleert hier als geen ander. Dat doet hij brutaal, hard en onverbiddelijk. En ja, dan kan het evenwicht soms wel even zoek raken. Maar verderop, in het Red Garland – en Oscar Pettiford Trio doet zijn spel heel wat passender aan en daaruit mag je gerust concluderen dat het bedachtzame van Newborn en het expressieve van Clarke niet zo goed bij elkaar passen.

Het gaat te ver om alle twaalf stukken afzonderlijk te bespreken. Daarom volstaat wellicht de weergave van een aantal titels: ‘Star Eyes’, ‘Lover Man’, ‘Willow Weep For Me’, ‘C Jam Blues’, ‘Makin’ Whoopee’ en ‘Yardbird Suite’. En wie van de bassolo’s in ‘Bohemia After Dark en ‘Stardust’ kennis neemt, begrijpt onmiddellijk waarom Oscar Pettiford nog altijd invloed heeft op de ontwikkeling van hedendaagse contrabassisten. De meeste luisteraars zullen de aangestipte composities wel kennen, maar niet in deze ongeëvenaarde uitvoeringen. Springlevende muziek, voorbeeld voor velen na hen en een parelend luisterjuweel voor hedendaagse jazzcats.

Het inlegboekje van deze memorabele cd is niet alleen prijzenswaardig door prachtige historische foto’s van Ed van der Elsken, maar zeker ook door de historische informatie van jazzjournalist Bert Vuijsje. De laatste was er bij, toen in 1958, dat kan haast niet anders. En zo niet, dan heeft hij bijna wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het hoe en wat in dat gedenkwaardige seizoen 1958-59 in Amsterdam. Fantastisch!