CONCERTRECENSIE. Bart Wirtz NY Quintet featuring Jeremy Pelt, Bimhuis Amsterdam, 13 april 2012
beeld: Ron Beenen
door: Jan Jasper Tamboer
Allemachtig, wat zijn die Amerikanen goed. Het neusje van de zalm lijkt toch nog altijd uit New York te komen. Altsaxofonist Bart Wirtz wist al drie van hen te strikken voor zijn album 'iDreamer', nu is de fenomenale trompettist Jeremy Pelt er ook nog bij. Alle muzikanten op deze avond in het Bimhuis blinken uit in een optreden van uitzonderlijk hoog niveau, maar de meeste aandacht gaat uit naar Pelt, die op charmante wijze het publiek losjes om zijn vingers weet te winden.
Altsaxofonist Bart Wirtz trad in Bimhuis op met zijn New York Quintet, met contrabassist Richie Goods en trompettist Jeremy Pelt.
Het concert opent met een unisono geblazen bopthema, waarop na verschillende solo's op dezelfde manier wordt teruggekomen. Vrij traditioneel dus en nogal voorspelbaar, maar wie maalt daarom bij muziek van deze allure. Deze werkwijze zal gedurende de hele avond zo gehanteerd worden, waarbij alle muzikanten hun solo's krijgen. De band heeft zojuist een kleine tournee van een week erop zitten, het optreden in het Bimhuis vormt de afsluiting.
Wirtz is opgeleid in Rotterdam. Hij studeerde een half jaar in New York en is nu al jaren woonachtig in Amsterdam, 'my hometown', zoals hij zelf zegt. Wirtz speelt onder meer in het dansbare Monsieur Dubois, het tienkoppige The Very Next met zanger Paul van Kessel en het Artvark Saxophone Quartet met Rolf Delfos, Mete Erker en Peter Broekhuizen. Ook is hij actief als presentator en muzieksamensteller voor radiozender Arrow Jazz FM. In 2009 debuteerde hij als bandleider met 'Prologue', met daarop veel hardbop.
Wirtz is een uitstekende blazer, met zijn buigzame en knapperige lijnen, maar hij wordt enigszins overschaduwd door Pelt. De New Yorker is zeer overtuigend met zijn magistrale geluid, dat een aangenaam soort scherpte kan bevatten. Hij bouwt zijn partijen zorgvuldig op met klare en beheerste tonen die in de loop van een solo flink kunnen uitspatten in een climax van dynamiek en toonhoogte, waarbij hij de ritmesectie naadloos meekrijgt. Ook dit is wat voorspelbaar, maar o zo effectief. Wirtz krijgt wel de eer om het concert af te sluiten met een lange en intense solo, waarbij hij aangemoedigd wordt door zijn collega's en alles uit de kast haalt.
Bart Wirtz met trompettist Jeremy Pelt, contrabassist Richie Goods, slagwerker Kendrick Scott en pianist Xavier Davis.
Ondertussen heeft slagwerker Kendrick Scott een weergaloze drumsolo afgeleverd, waarmee hij de grootste cynicus heeft stilgekregen en grote bijval van het publiek oogst. Pianist Xavier Davis zit zichtbaar te genieten achter zijn klavier en excelleert in een geheel eigen idioom, met veel repeterende noten. Als het pianotrio alleen speelt, zonder de blazers, swingt het als een tierelier. Niet in het minst door de inbreng van bassist Richie Goods, die zich een opwindend bewaker van de beat betoont. Hij krijgt eveneens een solo, die hij op gloedvolle en plooibare wijze invult.
Ook de opbouw van de sets is zoals je kunt verwachten van een traditioneel concert. Uptemponummers worden keurig afgewisseld met ballads en iedereen komt netjes aan de beurt met zijn solo's. Maar ondanks een aantal voorspelbaarheden is de kwalitiet van het gebodene zo hoog en de inzet zo evident, dat dat er minder toe doet. De dubbele staande ovatie voor Bart Wirtz en zijn New Yorkse collega's is dan ook volkomen terecht. Graag op herhaling.