Herman integreert diverse genres in zijn muziek. Wat Israëlische folk maar ook klassiek. Uitgesproken in het solo gespeelde ‘Cadenza’ en meer subtiel verweven in andere stukken. In het titelstuk bijvoorbeeld. Dat bouwt hij langzaam op rond een repeterend pianoloopje. Het lijkt zich continu te herhalen maar Herman introduceert steeds minieme variaties die leiden tot de uiteindelijke melodie. Herman is vooral een echte jazzimprovisator. Dat komt niet alleen tot uitdrukking in zijn eigen composities maar ook in de popnummers die hij bewerkte, in dit geval ‘No Surprise’ van Radiohead en Nirvana’s ‘Heart shaped box’. Bij het eerste blijft Herman dicht bij het origineel. In het stuk van Nirvana bouwt hij het oorspronkelijke eenvoudige akkoordenschema met mooie versieringen breed uit en transponeert de woede van het origineel naar een aangenamere sfeer.

Herman laat een volwassen en kleurrijk geluid horen. Er spreekt plezier uit zijn improvisaties. Met speels gemak dubbelt hij met linker– en rechterhandpartijen en verrast door ver uiteen liggende starttonen te kiezen voor opeenvolgende loopjes in een improvisatie. Dat gaat soms in een moordend tempo maar hij lijkt er niet op uit om daarmee te imponeren. Met name in de ballades toont hij zijn lyrische kant. Het trio klinkt fris, enthousiast en energiek maar nooit te gretig. Tordini en Crane beperken zich vaak tot een minieme maar rake begeleiding, kunnen grooven als een trein en vinden daarbij een subtiele interactie met de pianist.