Baraná, dat bestaat sinds 2002, is sinds die tijd het troetelkind van Kamperman en Üvez. Op het eerste gezicht zou je kunnen concluderen dat het credo ligt besloten in het samenbrengen van Nederlandse en Turkse cultuur. Maar Baraná gaat verder, omdat het vele culturele uitingen en nog meer eigen interpretaties aan de mix van Turkse en Nederlandse elementen toevoegt.

Voor ‘Xenopolis’ zocht het duo een vocaliste die zijn concept-Istanbul vorm kon geven. Via Youtube stuitten beiden op Ceyl’an Ertem, een zangeres die ongetwijfeld klassiek moet zijn geschoold. Anders is haar bewonderenswaardige stemtechniek en –beheersing niet te verklaren: zij zingt vooral in het middenregister, maar kruipt ook moeiteloos naar de hoogste en laagste regionen, legt er een ongekende expressie overheen, improviseert moeiteloos en zet alle folkloristische verworvenheden van Turkije naar haar hand.

De negen stukken op ‘Xenopolis’ verbeelden allerlei elementen van Istanbul. Het begint met de door Istanbul geplande vernietiging van de voormalige zigeunerwijk Sulukule en verhaalt verder over de stad waar Ferrari’s een integraal onderdeel vormen van het straatbeeld, over de onderwereld van Istanbul, een ode aan de beroemde zangeres Bergen, over de haat-liefdeverhouding met de stad en de stad waar ook gedanst en gefeest kan worden.

Wie denkt dat ‘Xenopolis’ een vooral uit Turkse invloeden samengesteld album is, krijgt de deksel op de neus. Baraná heeft er duidelijk voor gekozen jong publiek aan zich te binden. Dat wordt onder meer uitgedrukt in de aanwezigheid van gitarist Jeff Sopacua en de elektrische cello van Ernst Reijseger, maar ook in de gesamplede loops en ritmes. De baglama (Turkse snaarinstrument) en stem van Üvez en het sterk aanwezige stemgeluid van zangeres Ertem brengen echter alles weer in evenwicht. Oud en nieuw en oost en west, we zeiden het al.

Barana & Ceyl’an Ertem - Arabesk / Sen Affetsen Ben Affetmem
Rotterdam, 2011