Bij het opzetten van deze cd van het European Union Quartet bekruipt je meteen het boven omschreven gevoel. Iman Spaargaren dwaalt rond door de muzikale keuken van Coltrane, alleen weet hij er de juiste kruiden te vinden om de muziek van het European Union Quartet boven de gemiddelde kopiist uit te tillen. Dat komt omdat hij zich weliswaar binnen het saxofoongeluid van Coltrane beweegt, maar er door de enigszins verborgen, filosofische bedoelingen van alle negen stukken nieuwe dimensies aan toevoegt.

Al in datzelfde eerste stuk hoor je hoe Spaargaren de met tijden melancholieke toon van John Coltrane benadert. Kort aangeblazen frasen zorgen voor een bepaalde opbouw die naar een hoogtepunt toewerkt, precies zoals Trane dat ook deed. Maar de Nederlandse saxofonist bereikt verderop al spoedig een zijweg, die hij met verve inslaat en waar de gitaar van Ulrich Elbracht hem opwacht. Samen bepalen zij voor een groot deel inhoud en kracht van deze bijzonder luisterenswaardige cd. Ook Spaargarens verrichtingen op de basklarinet mogen er zijn.

Het European Union Quartet – zo genoemd omdat het bestaat uit een Nederlandse, Duitse, Slowaakse en Britse jazzmusicus – reikt vooral naar sferen die worden uitgespreid door de melodische thema’s van de stukken. Vier zijn er van de hand van Iman Spaargaren, drie van Ulricht Elbracht en twee van Gavin Barras. Alle vier betrachten zij detaillering, maar ook oog voor het wat bredere gebaar; intensief samenspel, maar ook vrijheid voor individuele ideeën. En bovenal creëren alle vier de leden volop ruimte voor elkaar om individueel te laten horen wat ieder in zijn mars heeft.