Gezelligheid is nog steeds een heilig woord in de jazztuin van de Norbertijnenabdij van Leffe in Dinant. Bier - Leffe natuurlijk - en wijn worden in glazen geschonken en er heerst telkens weer een uiterst ontspannen en nonchalante sfeer. Muzikaal is er zeker voor een ieder wat wils. En bovendien zijn er tal van mogelijkheden voor daguitstapjes in de bosomgeving.

Door de jaren heen is het festival gegroeid: betere accommodatie, vlottere organisatie en steeds meer bekende namen op het affiche. Een constante: telkens is er een peter van het festival die mee het programma bepaalt. Deze keer was dat de Franse drummer en tevens ECM-artiest Manu Katché. Hij is een van de weinige muzikanten die er in slaagde om zowel in de pop- als in de jazzscene bekend te geraken bij een breed publiek. Zo stond hij aan de zijde van zowel Sting, Peter Gabriel en Branford Marsalis. Zijn concert weerspiegelde beide facetten. Dit was festivalentertainment dat zowel pop- en rockliefhebbers kon behagen evenals de meer jazzgerichte luisteraars. Saxofonist Tore Brunborg zorgde af en toe voor de rechtstreekse link met Katchés vroegere werkgever Jan Garbarek.

Garbarek was eveneens uitgenodigd op het festival. In gezelschap van Rainer Brüninghaus (piano), Yuri Daniel (bas) en Trilok Gurtu (percussie) zorgde hij voor een twee uur durende uitbarsting van progrock, flamenco, Pink Floyd-psychedelisme en funkrock met slechts heel weinig ruimte voor de subtiele opbouw en ijle sfeerscheppingen waarvoor hij hoofdzakelijk gekend is. Er werd uit alle vaatjes getapt zonder rode draad. De groep ging er helemaal voor maar mede door het net te hoge geluidsvolume was rockbombast nooit ver weg. En dat Brüninghaus meer dan regelmatig een synthesizergeluid verkoos boven dat van de piano, kon ook al niet erg bekoren. De uiterst eclectische solo’s van Trilok Gurtu en Yuri Daniel waren imponerend maar namen niet weg dat er een dubbelzinnig gevoel achterbleef.


Saxfonist David Sanborn. Jan Garbarek Quartet.

Dat was ook het geval bij het David Sanborn Trio met naast saxofonist Sanborn Steve Gadd achter de drums en Hammondspeler Joey DeFrancesco. Muzikanten met klasse, dat zeker, maar ook zij kozen radicaal voor festivalentertainment. In het verlengde van Sanborns meest recente cd ‘Only Everything’ lag de nadruk op pompende rhythm & blues. De heren deinsden er niet voor terug om de hele trukendoos te openen, met DeFrancesco voorop die zich tevens als zanger liet gelden. Het moet gezegd dat zijn stem perfect past bij dit repertoire, beter dan die van James Taylor zoals op de cd. Een uitgelaten eerbetoon dus aan een hoofdstuk van de zwarte muziekgeschiedenis. Meteen een concert dat even goed of misschien zelfs beter paste op een bluesfestival.

Het element show speelt bij Dee Dee Bridgewater een steeds grotere rol op het podium. Met haar onweerstaanbaar charisma weet ze zeer goed hoe ze een (festival)publiek om haar vinger kan draaien. Dat doet ze ook graag. Een beetje te graag want uiterlijk vertoon wint het op die manier van haar muzikale capaciteiten. In Dinant bracht ze haar ode aan Billie Holiday, aan wie ze ook haar meest recente cd ‘To Billie With Love-A Celebration Of Lady Day’ opdroeg. Dee Dee Bridgewater blijft zich totaal inzetten, maar begeeft zich meer en meer op glad (revue)ijs.


Pianist Franck Avitabile. Philip Catherine Quartet met Enrico Pieranunzi (m) Hein Van de Geyn en Joe LaBarbera.

2010 leek wel het jaar van de odes in Dinant. De Franse pianist Franck Avitabile zette met zijn trio (drummer Aldo Romano en bassist Diego Imbert) het werk van de in 1999 overleden Michel Petrucciani in de kijker. Een echt 'classic jazz' concert waarbij het genieten was van begin tot einde. Hier geen overdadige ornamenten of gratuite effecten om het publiek te behagen maar drie muzikanten die zich houden aan de essentie. Een ander hoogtepunt in dezelfde lijn was de uitzonderlijke combinatie van Philip Catherine (gitaar), Enrico Pieranunzi (piano), Heyn Van de Geyn (bas) en Joe LaBarbera (drums). Deze artiesten stonden op 18 augustus 2007 samen op het podium van het festival in Capbreton in Frankrijk. Opnamen van dit concert verscheen een tijdje geleden op cd onder de titel ‘Concert in Capbreton’. Zomer 2010 treedt het kwartet slechts drie maal op in Europa, waaronder in Dinant. Het werd een adembenemend evenement van vier vertellers die de luisteraars op het randje van hun stoel brachten. Het zijn vooral grootmeesters in de beperking. Geen noot teveel maar wel van begin tot einde een spanningsboog die iedereen ademloos in de ban hield. Jazz, zowel impressionistisch gekleurd als nu en dan opgefleurd met een groovy penseeltrek.

Prachtig was ook de combinatie van het Eric Legnini Trio met bassist Laurent Vernerey en drummer Franck Agulhon en de Duitse trompettist Till Brönner. De nadruk lag weliswaar op het werk van pianist Legnini en diens zwak voor souljazz maar het kwartet blikte tevens terug richting bebop en swing. Toen de Franse trompettist Stéphane Belmondo voor een bisnummer aan de zijde van Brönner opdook, was het hek van de dam. Het leek net een ‘head-cutting contest’ zoals in het gouden tijdperk van Kansas City maar dan wel op vriendschappelijke wijze. Meteen een ander hoogtepunt van het festival.


Pianist Eric Legnini. De Hommage a Nougaro Group met zanger David Linx, Philip Catherine en trompettist Stéphane Belmondo. Trompettist Till Brönner.

Trompettist Stéphane Belmondo maakte eveneens deel uit van de groep die een ode bracht aan de Franse chansonnier Claude Nougaro die een zwak had voor jazz. Zijn ‘Nougayork’ en ‘La Note Bleue’ blijven waardevolle referentiewerken. Drummer André Ceccarelli kruiste het pad van Nougaro verschillende malen, zo ook op ‘La Note Bleue’. Een andere artiest die eveneens op die cd te horen is en in Dinant op het podium stond voor het eerbetoon aan Nougaro was de zanger David Linx. Verder waren er nog pianist Pierre-Alain Goualch en bassist Diego Imbert. Dit gezelschap bracht een uiterst sobere en tegelijkertijd kleurrijke hommage aan de wereld van Nougaro. Ook hier weer tijdens de bisnummers een verrassing van formaat toen Philip Catherine zich bij het gezelschap schaarde voor een pakkende versie van ‘Autour De Minuit’.

Overweldigend in verschillende betekenissen van het woord was de passage van Joshua Redman die live het idee van zijn cd ‘Compass’ uitwerkte. Met twee trio’s van bas en drums (respectievelijk Matt Penman en Reuben Rogers, Bill Stewart en Greg Hutchinson) trad hij in de sporen van Ornette Coleman die ooit al eens een zelfde dubbel trio bracht. Zelf fungeerde Redman vooral als de ontbrekende schakel tussen verschillende combinaties. Beide trio’s musiceerden tegelijkertijd en afzonderlijk, er werden duo’s gevormd van zowel twee bassisten als twee slagwerkers terwijl Redman zich solo of in gezelschap constant in allerlei bochten wrong. Een unieke manier om het stijlverschil van de verschillende muzikanten met elkaar te vergelijken. Imponerend over heel de lijn, vooral door de vele informatie die de luisteraar voorgeschoteld kreeg. Respect voor Redman die ook op een festival zijn visie van vernieuwing op een dergelijke manier durft door te drukken.


Joshua Redman's Double Trio met onder meer slagwerker Greg Hutchinson en bassist Matt Penman.

Natuurlijk was er ook een plaats voor nationaal talent. Trompettist Gino Lattuca presenteerde zijn cd ‘Bad Influence’. Was het door de nieuwe muzikanten rondom hem (pianist Nicola Andrioli, bassist Hendrik Vanattenhoven, drummer Jan De Haas) of door de aangename festivalsfeer, feit is dat de nummers net iets gedurfder en avontuurlijker klonken dan gewoonlijk. De heren staan op scherp voor een uitgebreide clubtoer. Dat kan eveneens gezegd worden van het Electric Quartet, de winnaars van de wedstrijd Jong Jazztalent Dinant van vorig jaar. De combinatie trompet, Fender/piano, bas en drums leidt bij hen tot een hecht fusiongeluid dat zo nu en dan zeer jazzgetint is maar ook de nodige funkelementen bevat om een breder publiek aan te trekken. Ze deinzen er zelfs niet voor terug om een vleugje klassiek in te lassen. Een naam om te onthouden. Zoals ook het trio van pianist Igor Gehenot. Deze groep boekte duidelijk vooruitgang tegenover een jaar geleden. Ze brengen nu hedendaagse jazz met respect voor de traditie. Via Stevie Wonders ‘The Secret Life Of Plants’ was er de tegenwoordig haast obligate link met de huidige popscène.

Op het nevenpodium werd tussen de hoofdprogrammering op 17 en 18 juli de derde editie gehouden van de wedstrijd Jong Jazztalent. Uit de zes geselecteerde groepen kwam het Jeremy Dumont Quartet als winnaaruit de bus. Wordt vervolgd op het podium van Dinant Jazz Nights 2011 en in diverse clubs.

• Dinant Jazz Nights 2010