Vijf musici uit allerlei windhoeken van improvisatiemuziek, die ieder een onschatbare dosis ervaring hebben opgedaan in de meest uiteenlopende formaties, hebben hoogstens wat tijd nodig om elkaar te leren kennen. Daarvoor is de duur van één concert doorgaans voldoende. De vijf hebben er in een handvol jaren inmiddels talloze achter de rug, dus van inspelen is geen sprake meer. Van diep doordringen in de muzikale materie des te meer.

Van de zeven stukken op deze cd – drie van Van Kemenade, een van Möbus, een van Anderson, een van Glerum en een van Charlie Haden – wordt de ziel tot in zijn diepste lagen aangeraakt. De kracht van ‘Who is in charge’ is vooral gelegen in de kundigheid muzikale grenzen te negeren. Want de aard van de composities op deze schijf mag dan wel mijlenver uit elkaar liggen, het International Quintet draait er zijn hand niet voor om, om ze tot een luisterbare eenheid te smeden. Alles komt daarbij spelenderwijs voorbij: je hoort Charles Mingus, de aartsvaders uit New Orleans, George Coleman, Carla Bley, en in ‘As Yet’ zelfs duidelijk waarneembaar ‘Salt Peanuts’ van Charlie Parker. Op deze cd kun je dansen, mijmeren, huiveren, je verbazen, waarbij slechts één zaak enigszins dwingend is voorgeschreven: goed luisteren.

Bij zulke muziek hoeft een recensent zich niet meer uit te sloven in de beschrijving van het vakmanschap van iedere musicus afzonderlijk, noch trachten weer te geven hoe groot de oren van de uitvoerders zijn, hoe lyrisch de een en hoe onverbiddelijk de ander is. Nee, het komt hoogstens neer op een poging de sfeer weer te geven, de emoties die deze totaalmuziek oproepen. Maar begin daar maar eens aan. Beter is het dit juweeltje van een plaat zelf te beluisteren en hem telkens weer opnieuw op te zetten. Pas dan wordt een tipje van het mysterie van het International Quintet een ietsje opgelicht.