Na succesvolle projecten als ‘Aïda volgens I Compani’ en ‘Fellini’ is al gebleken dat het ensemble I Compani graag buiten de lijnen kleurt, door stijlen als funk, impro, wereldmuziek en tango te mengen. Vaak worden daar ook nog videobeelden aan toegevoegd. Op deze cd voert de tangojazz de boventoon, met afwisselend stukken tekst, zang en gekke geluiden die verwijzen naar passages uit de film. Het vette geluid van saxofonist Bo van der Graaf is soms wat overweldigend, zoals dat wel past bij de dramatiek van ‘Last Tango in Paris’.

Bijzonder aan het project zijn de zwoele en emotionele stukken die worden afgewisseld met gejaagde, groovy passages die het beluisteren van de cd beslist niet saai maken. Wie de film kent, zal waarschijnlijk de beelden weer op het netvlies krijgen.

Daarnaast is de samenstelling van de band uitzonderlijk. Michel Mulder op bandoneon, Jeroen Doomernik op trompet, improdrummer Yonga Sun en niet te vergeten de vlammende pianist Christoph Mac-Carty maken de muziek rijk en origineel. Op enkele tracks swingt de muziek helemaal de pan uit, terwijl er even later wordt overgegaan tot een voorzichtig samenspel van slagwerk, viool en een beetje piano. Subtiel, klein en bijzonder spannend.

Tango kan over-the-top en soms ook eentonig zijn, maar in combinatie met de jazz van de rijkgeschakeerde I Compani & strings is het niet saai, maar juist vernieuwend en origineel. Dat komt niet alleen doordat jazz en tango hier zijn samengevoegd in de zogenoemde ‘Tango Nuevo’ stijl, maar vooral door de keuze voor een zeer uiteenlopende muzikantenpool en een innovatieve set arrangementen.