In  de oorlogsjaren begon de in  Den Haag geboren Pia Beck haar carrière bij het Miller Sextet. In 1950 richtte ze haar eigen combo op, waarmee ze door Europa en de Verenigde Staten toerde. Met haar combo werd ze ook de vaste bespeelster van jazzclub De Vliegende Hollander in Scheveningen. Echt bekend werd de pianiste met ‘Pia’s Boogie’, een compositie die ze zo vaak moest spelen in haar 63-jarige loopbaan, dat ze op zeker moment weigerde het nummer nog langer te vertolken.

Pia Beck was een van de eerste Nederlandse instrumentalisten in de jazz. Ook behoorde zij tot de eerste lichting vrouwelijke kunstenaars die openlijk voor haar homoseksuele geaardheid uitkwam. Tientallen jaren woonde zij samen met partner Marga Blanka Simonowski, die op 1 juni van dit jaar overleed.

Pia Beck was een selfmade musicus. Zij kon geen noot lezen. Op haar vierde speelde ze accordeon. Twee jaar later gitaar. “Ik ben geboren met zigeunertalent”, zei ze eens. “Ik heb een muzikaal gevoel en geheugen. Als ik met Marga naar de film ga en prachtige muziek hoor, kan ik die thuis meteen naspelen, inclusief de arrangementen.” De pianiste had geen hoge pet op van haar spel. “Ja, ik heb de flair en de techniek en ik heb er een leuk praatje bij. Als je in Amerika vlekkeloos in twaalf talen kunt zingen, ben je een wereldwonder. Maar ik moet het van mijn uitstraling hebben, niet van mijn spel.”

In de jaren zestig emigreerde Pia Beck met haar partner naar Spanje waar ze de pianobar La Holandesa Volante (De Vliegende Hollandse) en een makelaardij runde. Mede op advies van Seth Gaaikema maakte de pianiste in 1975 haar comeback in Nederland, met het concert ‘Beck To The Fifties’, in het Circustheater in Scheveningen. Daarna begon ze weer internationaal op te treden, onder meer met de Dutch Swing College Band. Ook bracht ze weer cd's uit, zoals ‘Play Beck’, ‘Beck in Town’ en ‘Call Me Beck’. In 1982 verscheen haar levensverhaal onder de titel ‘De Pia Beck Story’. Najaar 2000 vierde Pia Beck haar 60-jarig artiestenjubileum tijdens een groots opgezet gala in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. In 2003 stopte ze definitief met spelen.

Oscar Peterson zei ooit dat Pia Beck de beste jazzpianiste ter wereld was. In 1952 werd de Nederlandse – die vaak in een smoking optrad - op de cover van Time uitgeroepen tot The Flying Dutchess. In de nadagen van haar leven keek ze enigszins verbitterd op Nederland – waarmee ze een haat-liefdeverhouding had – neer. Ze vond het Nederlandse publiek maar oubollig. “Als ik vroeger in de Doelen in Rotterdam speelde en het gordijn opentrok, raakte ik opgewonden van de mooie mensen. Alleen maar goed geklede vrouwen. Nu is het een grijze massa, niet bepaald een publiek dat uit de bol gaat. Het handgeklap is ook al zo houterig. Precies, je hoort er altijd de klompendans doorheen. Ik heb ooit geprobeerd om de mensen te leren klappen op de tweede en vierde tel, niet op de eerste en derde. Het wil maar niet lukken in de polder.”

• www.piabeck.com