Hoewel Mansurian zich al geruime tijd terug van de atonale muziek heeft afgekeerd, schurkte “Monodia” toch meer tegen het idioom van de hedendaags klassieke muziek aan. De strijkkwartetten tonen meer verwantschap met de muziek van een aantal grote vernieuwers van begin twintigste eeuw als Bartok en vooral Sjostakovitsj. Twee van de drie stukken zijn requiems en de cd is in zijn totaliteit opgedragen aan Mansurians overleden vrouw Nora Aharonian zodat de stemming op zijn lichtst weemoedig is. De ragfijne productie waar het ECM-label patent op heeft en het prachtige samenspel van het Rosamunde Quartett dat het gevoelige materiaal zonder extra pathos vertolkt, maken dat deze tweede kennismaking met de muziek van Mansurian zelfs nog beter bevalt. Mansurian is niet de meest uitgesproken componist bij ECM, maar wel een die zonder de traditie verwoed te lijf te gaan heel duidelijk zijn eigen stem laat horen.