COLUMN
door: Mischa Andriessen

Warped Vision is een nieuwe Nederlandse producent van DVD’s die zich richt op obscure of zelfs vergeten pareltjes uit de cinematografie. Een van hun eerste releases is “Chappaqua”, een incrowd klassieker uit 1966. Een totaal gestoorde film in de goede zin van het woord die de vervreemdende werking van hallucinatoire drugs als L.S.D. en Pejote in beeld probeert te vangen.

Behalve de surrealistische sfeer en verbluffende shots van de vermaarde fotograaf Robert Frank heeft “Chappaqua” nog een extra blikvanger: een trits gastoptredens van beroemdheden en cultfiguren als: Allen Ginsberg, William Burroughs, Moondog, Ravi Shankar, Swami Satchidandanda en Ornette Coleman. De saxofonist komt kort in beeld tijdens een in scène gezet optreden in een jazzclub. Het is echter hoofdrolspeler Jean-Louis Barrault die op dat moment alle aandacht naar zich toetrekt. Zijn personage flipt in die club namelijk helemaal uit.

Coleman maakte ook de muziek voor deze film. Met David Izenzon, Charles Moffett, Pharoah Sanders en een onbekend gebleven studioband creëerde hij een vierdelig werk die onder de titel “Chappaqua Suite” op dubbel-cd werd uitgebracht, maar in de film niet te horen is. “Te mooi”, oordeelde regisseur Conrad Rooks. Ze zou de aandacht te veel van zijn film afleiden.

“Te mooi”. Dat twijfelachtige compliment zal de Texaanse vernieuwer niet vaak te horen hebben gekregen. Hij werd weggestuurd, uitgescholden of zelfs in elkaar geslagen vanwege de muziek die hij speelde. Nog altijd als hij optreedt lopen er mensen na een paar minuten weg en dat waarschijnlijk niet omdat zij zijn eigenzinnige benadering van jazz ‘te mooi’ vinden.

Toch kun je het je indenken. Colemans muziek is niet zo geschikt voor ‘erbij’. Ze eist altijd alle aandacht op. Neem de film die Dick Fontaine ook al in 1966 maakte, waarin Coleman met opnieuw Izenzon en Moffett muziek voor bij een film vertolkt en alles en iedereen bij het horen helemaal stil valt. Je stopt met kijken, wordt een en al oor. De regisseur vraagt of het trio nog een keer hetzelfde stuk wil spelen, zó dat het beter bij de beelden past. Moffett springt uit zijn vel en gaat vreselijk tegen de regisseur tekeer; nog een keer hetzelfde, heeft deze idioot ook maar iets van jazz begrepen? Coleman blijft rustig, grijnst een keer en dan spelen ze het stuk. Natuurlijk heel anders. Ergens op de achtergrond lopen de  filmbeelden mee die ze moeten begeleiden. Er blijft je niets van bij.

Conrad Rooks vroeg uiteindelijk Ravi Shankar, Philip Glass en The Fugs om muziek voor “Chappaqua” te leveren. ‘Te mooi’ is die muziek niet, dit keer zijn het de beelden die de meeste indruk maken.

• “Chappaqua” en andere films van Warped Vision worden gedistribueerd door De Filmfreak
• “Sound” is een DVD met twee films van David Fontaine. Een met John Cage en Rashaan Roland Kirk en de gememoreerde film met Coleman, Izenzon, Moffett. Uitgebracht door Rhapsody Films