Back Porch intrigeert meer en meer na herbeluistering. Het is een mengelmoes aan stijlen, van folky tot country tot boogie, steeds voorzien van een lichte, subtiele swing. Berner heeft een ronde, droge stijl. Hij legt de basis voor elk nummer, meestal het ritmisch tapijt voor de anderen. In enkele duetten, zoals Pretty Saro en Dirt Floor samen met Moore, en deels op You Are So Beautiful (van Billy Preston) samen met gitarist Verhoeff, en deels op Trust samen met gitarist Tiehuis, treedt hij meer expliciet op de voorgrond.

Back Porch laat over het algemeen een fluwelige klankkleur horen. Met name het klarinetspel van Moore is daar debet aan. De cd komt ronduit sloom op gang. Met track 5 - Feelin’ Good van J.B. Lenoir krijgt het repertoire (eindelijk) wat meer peper. Twee keer vliegt de muziek goed uit de bocht, met de calypso Trouble House en twee tracks later met Dust Devils, een duet vol met gitaareffecten die Jimi Hendrix waardig zouden zijn. Fuzzy gitaarspel zet zich daarna even door op de voorlaatste track, een reprise van Whiskey Girl. Waarna de cd besluit met een dansant nummer, de titeltrack, waarbij Brian Auger even om de hoek komt kijken.
Blijft over: het raadsel van de onbekende klarinet-fluit. Zo te horen is die alleen in de traditional Pretty Saro gebruikt. Het instrument klinkt als een ocarina.