CD-RECENSIE

George Brooks Summit - Spirit and Spice
bezetting: George Brooks, saxophones; Fareed Haque, gitaar; Kai Eckhardt, bas; Steve Smith, drums, met gastmuzikanten
opgenomen: Sausalito, Californië
release: 2010
label: Earth Brother Music
tracks: 8
tijd: 53:44
websites: www.georgebrooks.com
door: Jan Jasper Tamboer


Saxofonist en componist George Brooks bereidt graag een goede maaltijd, waarbij hij ingrediënten en recepten uit alle windstreken samenvoegt tot een appetijtelijk geheel. Buitenlandse gasten kunnen erop rekenen getrakteerd te worden op gerechten uit hun eigen thuisland. Brooks' nieuwe album 'Spirit and Spice' bevat voldoende smaken om de eetlust te bewaren, maar echt spicy wordt het nergens.

Eigenlijk zouden er bij dit album helemaal geen bedenkelijke woorden hoeven vallen. 'Spirit and Spice' kent grote instrumentale variatie, fraaie melodieën en harmonische rijkdom. Ook is er voldoende diversiteit aan stemmingen en afwisseling in composities om als luisteraar alert te blijven. Dat is allemaal goed. Echter, Brooks creëert op deze cd niet het beste van twee werelden als hij westerse jazz met Indiase ragamuziek mengt. Dat komt niet doordat er niet subliem gemusiceerd zou worden, maar juist doordat het allemaal zo vlekkeloos en af is. Het is te mooi om waar te zijn. Wat mist is rauwheid, ongepolijstheid, een scherpe rand. Die zouden de muziek meer persoonlijkheid en eigenheid geven.

'Monsoon Blues' opent de plaat in een moordend, funky tempo dat atypisch is voor een blues, het is direct een aardig visitekaartje, maar niet exemplarisch voor de hele cd. Op ‘Spice' neemt de band meteen al flink gas terug. Het nummer kabbelt met korte golfjes en ontwikkelt af en toe een deining, die steeds snel tot bedaren wordt gebracht. 'Peshkar for Hamza' is een liefdevol huldebetoon aan de Nubische muzikant Hamza el Din. De geest gaat steeds harder waaien gedurende het nummer 'Spirit', een wervelstorm blijft evenwel uit. 'Lalita' is een zachtaardige ballad met mooie melodische lijnen en bevat voldoende ideeën om interessant te blijven. Het terughoudende 'Silent Prayer' is inderdaad verstild, en ook wat vlak. 'Sri Rollins' is een beetje een te zorgeloos, luchtig nummer om de grote tenorblazer mee te eren. Het geeft niettemin aan dat Brooks met zijn grote en wendbare geluid rechtop naast de meester kan staan.

Zo enerverend als de plaat begon, zo bezadigd sluit hij af. 'Casting' bevat weliswaar fraai, buigzaam sopraanspel van de man zelf, en kan de aandacht daardoor vasthouden,  maar het verhult niet dat 'Spirit and Spice' als een nachtkaars uitdooft. Er valt weinig op de cd af te dingen, toch kan hij niet echt de geest vervullen.