Silje Nergaard palmt publiek in met puurheid
CONCERTRECENSIE. Lantaren Venster Rotterdam, Silje Nergaard, 17 oktober 2007
beeld: Hans Reitzema
door: Jan Horstink
The beginning of something new, zo karakteriseert de Noorse zangeres Silje Nergaard de stijlverandering in haar muziek, vastgelegd op haar laatste album 'Darkness out of blue'. Na jarenlang zeer succesvol, ook internationaal, te hebben geopereerd in een meer jazzy stijl vond zij het dit jaar tijd worden voor een verandering in de richting van pop en wereldmuziek. De reactie van het Rotterdamse publiek op haar nieuwe songs was zonder meer overweldigend.
Silje Nergaard in Lantaren Venster met gitarist Børge Petersen-Øverleir - klik op foto
Wordt de Nederlandse jazz- en popscene bevolkt door een indrukwekkend arsenaal jong toptalent, ook in Noorwegen kunnen ze er wat van. Wat een muzikanten lopen daar rond! Jarenlang trad Silje Nergaard op met het sublieme trio van pianist Tord Gustavsen, met Harald Johnsen op bas en Jarle Vespestad op slagwerk. Naast talloze anderen hebben ook musici als saxofonist Magnus Lindgren en trompettist Till Brönner inmiddels hun sporen verdiend in eigen bands en als gast op cd’s van anderen, zoals die van Silje Nergaard.
In haar nieuwe line up zitten alweer van die muzikale mannetjesputters. De jonge pianist Helge Lien is van vergelijkbaar kaliber als zijn voorganger Gustavsen. Hetzelfde geldt voor bassist Finn Guttormsen, gitarist Børge Petersen-Øverleir en drummer Torstein Lofthus. De laatste twee vervingen deze maand respectievelijk Bjørn Charles Dreyer – ook al zo’n fabelachtige gitarist - en slagwerker Vespestad. Helge Lien (32) speelt naast zijn eigen trio sinds begin 2006 als vaste pianist in de Silje Nergaard Band.
In Rotterdam liet het viertal zien en horen met welk een ogenschijnlijk gemak zij Silje Nergaards optreden ondersteunen en completeren. Letterlijk alles klopte en viel in de merendeels nieuwe songs volledig op zijn plaats. Bovendien gaf de frontvrouw ze veel gelegenheid in solo’s hun kunnen te laten horen. Vooral pianist Lien maakte daarvan volop gebruik om zijn virtuositeit op de toetsen te demonstreren. Verrassend was ook dat de vier zich ontpopten als multi-instrumentalisten. In het komische nummer 'Ukelele Amigo’s' bijvoorbeeld kwamen vier van die minigitaartjes tevoorschijn, waaruit ze een onwaarschijnlijk volume wisten te toveren.
Het openingsnummer 'Paper Boats' bracht de inmiddels 41-jarige zangeres helemaal alleen, gezeten achter de elektrische piano. Ze wist er – voor zover dat nog nodig was – de zaal volledig mee in haar ban te krijgen. Het vertrouwde 'Be still my heart' werd met kreten van waardering en herkenning ontvangen. Met de achtergrondvocalen van gitarist Petersen-Øverleir en bassist Guttormsen klonk het nummer veel voller dan op de cd-versie. In het volgende nummer 'When Judy falls' was duidelijk het nieuwe geluid van Silje Nergaard te herkennen: meer neigend naar pop dan naar jazz. Haar stem klonk – ondanks een opgelopen koudje – nog steeds even elastisch, met soms een onberispelijk falset in de hoogste regionen.
Silje Nergaard en bassist Finn Guttormsen op ukelele - klik op foto
De band volgde haar stuwend en funky, waarbij de vocale inbreng van gitarist en bassist een extra dimensie aan de songs gaven. Wat gedurende het hele concert telkens weer opviel was de ongelooflijke souplesse waarmee de nummers werden uitgevoerd. “Dat voelen we zelf ook zo,” zei drummer Torstein Lofthus na afloop van het concert. “Hoewel we natuurlijk uitgaan van de opbouw van Silje’s songs, heeft de band op het podium zoveel soepelheid dat we er elke keer als het ware weer iets nieuws van kunnen maken.”
In 'The beachcomber' riep de steelguitar van Børge Petersen-Øverleir een dromerige sfeer op, waar overheen de magistrale pianosolo van Helge Lien het nummer tot een van de hoogtepunten van het concert maakte. Na het ook al ingetogen 'Wastelands' was het tijd voor wat stevigers: de ukelele-gimmick die naadloos overging in een stampend funkgeluid van de band met groovende bas en een spectaculaire wissel van Lien van de Fender Rhodes naar de vleugel. Een kunstje dat hij duidelijk had afgekeken van Tord Gustavsen.
De ballad 'Dance me through the dark' werd gevolgd door een nummer waarin Silje een klein model citer bespeelde, afkomstig uit Finland. In 'How are you gonna’ deal with it' zijn veel nieuwe invloeden te horen: op een rockende ondergrond gedijen blues en gospel en zo ontstaat een lekker vet soulnummer dat het concert moeiteloos naar een climax voerde. “Jullie zijn goed,” voegde Silje Nergaard de zaal toe, zichtbaar verheugd over zoveel enthousiasme. “Nee, jij bent goed!” riepen de fans eensgezind terug. Niet-begrijpend keek de Noorse de zaal in. Pas na de vertaling lachte ze haar publiek weer toe.
De puurheid die Silje Nergaard ondanks haar grote successen heeft weten te behouden, kwam in de toegift nog het meeste tot uiting. Na 'Lullaby to Erle', het slaapliedje dat ze ooit voor haar oudste dochter schreef , gevolgd door het etherische 'Japanese Blue', zong ze op verzoek van een ‘gentleman in the audience’ nog een Noors liedje: 'En og en'. Toen leek het of haar blik openging, terwijl haar gezicht helemaal ging stralen. En even was ze weer dat Noorse meisje met haar nog altijd meisjesachtige stem. Dat het koudje nu echt toesloeg en haar stem schor dreigde te laten klinken, maakte het publiek niets meer uit. Silje had haar Rotterdamse fans allang weer veroverd.
- Silje Nergaard website