CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Wolfert Brederode Quartet, cd-presentatie “Currents”, 25 november 2007
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen

Tot voor kort trad hij maar weinig in Nederland op. Wolfert Brederode maakte vooral furore in het buitenland. Vreemd is dat niet. De jonge pianist/componist neemt een bijzondere plaats in binnen de Nederlandse geïmproviseerde muziek. Zijn composities hebben de weidsheid van uitgestrekte vlakten. Ze hebben lucht, ruimte en zijn daarmee precies het tegendeel van de hectische grote stadsmuziek, kwetterend, ad-rem en geestig, waar de Nederlandse scène patent op heeft.

Pianist Wolfert Brederode - klik op foto

Brederode maakt muziek die de neiging heeft op te stijgen. Uit te waaieren. Elegant en licht, zonder oppervlakkig te zijn. Romantisch, ja, maar geen zeepbel, geen droom die niet tegen daglicht bestand is, al waren de gordijnen in het Bimhuis gesloten. De breekbaarheid van de composities is een keuze, een uiting van passie en lef. Een nadrukkelijk tegenwicht ook tegen de jachtigheid, de onzorgvuldigheid en het gebrek aan integriteit in het dagelijkse, ondoordacht geleefde leven. Escapistisch dus, maar met reden. Een kwestie van iets optillen, iets oplichten om te laten zien hoe mooi, hoe wezenlijk het is.

Voor zijn nieuwe kwartet heeft Brederode de beschikking over drie muzikanten die uitblinken door hun sound. De diepe, donkere bas van Mats Eilertsen staat in prachtig contrast met het ijle maar warme geluid van klarinettist Claudio Puntin. Beide technisch zeer bekwaam, maar bescheiden. Geen muzikanten die op de voorgrond treden. Wel absolute top.

Samuel Rohrer zoekt het als drummer niet in kracht. Hij kan het ritme laten ademen. Al heeft hij de neiging te veel te doen. De zachte percussiegeluiden zijn soms louter vulsel en dat is in de uitgebalanceerde muziek van Brederode storend overbodig. Aan de andere kant is juist hij degene die met zachte hand stuurt en stuwt. Hetgeen heel belangrijk is omdat de muziek van zichzelf niet veel richting heeft.

Brederodes stukken zijn vluchtig. De luisteraar krijgt ze moeilijk in zijn greep, waardoor een zekere afstandelijkheid ontstaat. Wat opstijgt, laat zich niet vangen. Flarden van melodieën blijven hangen, veel verdwijnt. Dat is geen makke, geen tekortkoming. Zo gaat dat. Zelfs het meest intens beleefde moment vervliegt.

• Wolfert Brederode website