CD-RECENSIE

Baptiste Trotignon / David El-Malek - Fool Time 
bezetting: David El-Malek, saxofoon; Baptiste Trotignon: piano; Darryl Hall: contrabas; Dré Pallemaerts, drums.
opgenomen: Live, Duc des Lombards, Parijs, 21 – 23 september 2006.
release: 2007
label: Naïve
tracks: cd 1: 5; cd 2: 7
tijd: cd 1: 46:59; cd 2: 54:14
website: www.davidelmalek.com - www.baptistetrotignon.com - www.naive.fr
door: Marc Van de Walle

Baptiste Trotignon hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Hij won onder meer de Grand Prix du concours international de piano-jazz Martial Solal, de Django d’Or d’espoir en de Prix Django Reinhardt. David El-Malek groeide de eerste acht jaar van zijn leven op in Israël voordat hij naar Frankrijk vertrok. Hij heeft een zeer sterke klassieke bagage (Bach, Fauré, Debussy, Ravel) maar koos voor de jazz. El-Malek munt in zijn solo’s uit door zijn vloeiende stijl, gedoseerde mengeling van lyriek, scherpe durf en technische beheersing.

Over de twee cd’s heen valt op hoe Malek met regelmaat vervalt in het “gemakkelijke” werk: een aaneenschakeling van toonladders (alsof er een student aan het oefenen is), die weinig kracht en bezieling uitstraalt. Aan snelheid en techniek ontbreekt het hem daarbij niet, maar op die manier kan hij onmogelijk een hoog niveau bereiken, laat staan volhouden. Een zekere vorm van eentonigheid - en zeker doorzichtigheid - is de prijs die hiervoor betaald wordt.

Trotignon laat zich van een betere zijde horen. Zijn begeleidingen zijn mooi opgebouwd, zijn solo’s goed gestructureerd en drijven véél minder op platgetreden paden. Fool Time ligt goed in het oor, maar bij meer intensieve beluistering kan men zich niet ontdoen van de indruk dat er soms op de automatische piloot gespeeld wordt. Wanneer de complexere structuren opgezocht worden (“Inner Urge” en Bass on top”) zijn de muzikanten overduidelijk op hun best. Zij tonen dan hun volle kunnen, en Malek ontpopt zich tot een muzikant die écht iets te vertellen heeft. Trotignon’s pianospel blijft boeien door variatie en melodie.

Het is jammer dat op Fool Time (is de live performance de oorzaak?) kwalitatief gezien vrij ongelijkmatig gemusiceerd wordt. Vergelijk “Sunday the thirteenth” met “Inner Urge”; veel groter kan de kloof niet zijn.

El-Malek en Trotignon hebben ongetwijfeld véél meer in huis dan wat er op deze dubbelschijf  te horen is. Bij momenten is de muziek té doorzichtig, is er té weinig gebrek aan structuur. Dat wordt weliswaar weerlegd door de schitterende improvisaties in de beter gestructureerde stukken, die jammer genoeg véél te weinig voorkomen. Het blijft een waarheid: “In die Beschränkung zeigt sich der Meister.” Beter één goede cd dan twee middelmatige…