CD-RECENSIE

Ivan Paduart Quartet – In Exile of Dreams
bezetting: Ivan Paduart, piano en synthesizer; Fay Claassen, zang; David Linx, zang; Toon Roos, tenor- en sopraansaxofoon; Philippe Aerts, contrabas; Bart de Nolf, contrabas in een stuk; Joost van Schaik, slagwerk
opgenomen: 2007 in Crescendo Studio België
release: 2008
label: Challenge Records
tracks: 11
tijd: 52,44
website: www.ivanpaduart.com - www.fayclaassen.com - david linx 
labels:  www.challengerecords.com - www.jazzimpuls.com
door: Rinus van der Heijden

Het initiatief voor deze cd is genomen door Bob Hagen, de man achter Stichting JazzImpuls, die zo haar best doet jazz naar een groter publiek te brengen. Bob Hagen vindt dat zowel Fay Claassen als David Linx tot de beste vocalisten van Europa behoren en dat zij alleen om die reden al samen op een album thuishoren.

Aldus gebeurde. Bob Hagen zal tevreden zijn over het eindresultaat, als recensent van zo´n album kijk je er toch anders tegen aan. David Linx beschikt over een stem waarvan je moet houden. Zijn hoge geluid bezit weinig warmte en domineert nogal eens. Dat zou niet zo erg hoeven zijn als hij alleen zou opereren. Maar hier met Fay Claassen is een volstrekt oninteressante mix ontstaan, die bovendien de stemkwaliteiten van de Nederlandse zangeres zwaar te kort doet. Gelukkig zingen beiden maar in drie stukken samen, maar feitelijk zijn er dat drie teveel. Linx walst over de veel bezonkener stem van Fay Claassen heen alsof hij alleen de solist is. Nergens vouwen zijn irritant hoge stemgeluid en de alt van de zangeres zich samen.

Groepsleider Ivan Paduart heeft er, zoals gezegd, voor gekozen de beide vocalisten drie duetten te laten zingen. Verder zijn er twee solostukken voor Linx, twee duetten van Paduart en Linx, een pianosolo van Paduart en drie kwartetstukken. Die laatste zijn de mooiste van dit album. Met name saxofonist Toon Roos schittert, zowel op tenor- als op sopraansaxofoon. Uit  dit laatste instrument haalt hij een doordachte toon, die mooi past in het kwartetgeluid. Waar Paduart dan wel weer wat minder hardhandig met zijn toetsen zou mogen omgaan.

Laat Bob Hagen zich maar weer druk maken om een nieuwe plaat op naam van Fay Claassen. Daarmee wordt de jazzliefhebber heel wat beter bediend dan met deze mix van ‘ik wil wel maar ik kan niet’.