5 CD-RECENSIES
door: Mischa Andriessen

Yaron Herman Trio - A time for everything
label: Laborie Records
www.myspace.com/yaronherman

De hoes geeft een goed beeld van wat van deze cd verwacht mag worden. Herman staat in een witte kamer met volgekladde muren. Een grote piano is in de ruimte getekend. Zó dat het lijkt alsof hij in de vleugel loopt. De jonge pianist en bandleider heeft eenzonnige kijk. Muziek maken is spelen en als de luisteraar op het verkeerde been gezet kan worden; graag! “A time for everything” bevat bijvoorbeeld tal van bewerkingen van popliedjes als Björks “Army of me”, Brittney Spears’ “Toxic” en “Message in a bottle” van The Police.

Herman keert deze stukken binnenste buiten, maar laat de basis intact. De liedjes blijven liedjes, maar de begenadigd pianist die Herman is, ziet steeds kans om in harmonisch en melodieus opzicht te verrassen. Op deze plaat wordt hij bijgestaan door een sterke ritmesectie met de van Greg Osby bekende bassist Matt Brewer en de geweldige drummer Gerald Cleaver die vaak in een meer experimentele context opereert, maar ook in deze toegankelijke muziek excelleert. “A time for everything” is een luchtige, speelse plaat, waarop fantasie en virtuositeit het muzikale karakter bepalen. Hermans benadering neigt soms naar het frivole, maar het plezier van de muzikanten komt zeker ook bij de luisteraar over.

Solar Fire Trio - Rise up
label - Foreign Frequency
www.myspace.com/sola

“Rock’n roll free jazz,” zo noemt het Noordengelse gezelschap Solar Fire Trio haar muziek. Tenorsaxofonist Ray Dickaty speelde eerder in de Liverpoolian groep Spiritualized en met popartiesten als bijvoorbeeld Pj Harvey. Altist Dave Jackson heeft ook wortels in de rockscene, maar speelde tevens met bekende jazzmusici. Drummer Steve Belger heeft onder meer bij Han Bennink gestudeerd en is net als zijn collega’s in meerdere stijlen actief geweest. De gedachte achter de muziek van dit trio is eenvoudig. Energie is het toverwoord. Rock’n roll is het vooral door de ruige, compromisloze houding en door het voor jazzbegrippen logge drumwerk. De muziek roept in eerste instantie toch associaties op met onversneden free jazz. Met drie heftige nummers klinkt “Rise up” in elk geval als een plaat die gemaakt moest worden. De woeste urgentie van de muziek is dominant, al het andere is daaraan ondergeschikt gemaakt. De remmen zijn op voorhand doorgesneden. Dat de musici daardoor nog wel eens uit de bocht vliegen, maakt deze groep sympathiek, al had meer lijn in de muziek beslist geen kwaad gekund.









Club D’Elf - Perhapsody Live 10-12-06 (2cd)
label: Kufala
www.myspace.com/clubdelf

De kern van Club D’Elf  wordt gevormd door Mike Rivard (bas), Erik Kerr of Dean Johnston (drums), Brahim Fribgane (oud) en Mister Rourke (draaitafels). Dit gezelschap of in elk geval een aantal van hen, wordt voor ieder nieuw project aangevuld met andere muzikanten. Mark Ribot was al eens van de partij, Josh Roseman, Stan Strickland en vele, vele anderen. Op de live-dubbelaar “Perhapsody” zijn de gastleden; John Medeski, Dave Tronzo, Duke Levine, Tom Hall en Tom Halter. Ondanks die voortdurende personele aanpassingen is de muzikale koers van Club D’Elf zeer herkenbaar. De band maakt een eclectisch soort tripjazz met veel invloeden uit oosterse muziek, hip-hop en dance. Bassist Mike Rivard is de spil in de groep. Niet alleen levert hij de meeste composities, zijn catchy, groovende baslijnen dragen in belangrijke mate bij aan het hypnotiserende effect dat deze muziek heeft. Aangevuld met het dwingende spel van organist Medeski en de vaak even briljante als opzwepende gitaarsolo’s van Dave Tronzo is “Perhapsody” een plaat geworden die stilzitten heel erg lastig maakt. Beide cd’s duren tegen de tachtig minuten, de momenten dat de muziek inzakt zijn spaarzaam en zelfs als de groep het gas wat terugschroeft, zoals in het sferische “Salvia” blijft de muziek swingen. Vakwerk.

Mostly Other People Do The killing - Shamokin!!!   
label: Hot Cup
www.myspace.com/mostlyotherpeopledothekilling

De liner notes voor “Shamokin!!!” zijn geschreven door ene Leonard Featherweight, een geestige verwijzing naar de bekende jazzschrijver Leonard Feather natuurlijk. Het is een grap die verraadt dat MOPDTK zijn klassiekers kent. Het uit bassist Moppa Elliott, drummer Kevin Shea, saxofonist Jon Irabagon en trompettist Peter Evans bestaande kwartet neem graag een loopje met de traditie – luister maar naar hun hilarische versie van “A night in Tunesia” – maar voor alles klinkt een diep gevoelde liefde voor ouderwets swingende jazz door. Elliott en Shea zetten een heerlijk open maar gedegen fundament neer waarop het fantasievolle, lekker schmierende spel van Irabagon en vooral Evans erg goed tot zijn recht komt. De vier houden ervan te ontregelen, maar brengen zichzelf daarmee gelukkig niet uit balans. “Shamokin!!!” staat vol met prettig anarchistische jazz waarin echter een grote instrumentbeheersing en muzikaal inzicht doorklinkt. De drie uitroeptekens in de titel zijn dan ook niet overdreven.

Greg Heffernan’s Sauce
label: Smoothe Moose
www.myspace.com/thebandsauce

De man achter Sauce, Greg Heffernan, is een jonge cellist die voor dit titelloze debuut van Sauce (hij bracht eerder wel een cd uit onder de naam Cosmo D) acht eigen composities aanbracht en behalve zijn bijdrage op cello ook voor de elektronische beats zorgde. Sauce is een band met een verrassende samenstelling; cello en beats dus, maar ook bas, gitaar, lap steel gitaar en sax. De muziek is een mix tussen americana en jazz, enigszins verwant aan wat Carla Kihlstedt met haar Tin Hat Trio doet. De ongewone sound geeft een meerwaarde aan de toch al sterke composities waarin Heffernans talent voor het schrijven van indringende melodieën door het opvallend bezielde spel van de hele band maar met name saxofonist Ohad Talmor optimaal naar voren wordt gebracht. Integere muziek, compact vertolkt. Onalledaags en vanzelfsprekend tegelijk. Muziek die niet om aandacht schreeuwt, maar je moeilijk loslaat. Een sterk debuut van deze veelbelovende band.