CD-RECENSIE

Antonello Salis & Joey Baron - Keys and Skins
bezetting: Antonello Salis, piano en geprepareerde piano; Joey Baron, drums
opgenomen: 14, 15 maart 2007
release: 2008
label: CAM
tracks: 11
tijd: 51:09
website: www.antonellosalis.com - www.joeybaron.com - www.camjazz.com
door: Jan Jasper Tamboer


Voor de hand liggende, maar prangende vraag: is het ontbreken van een bas een gemis? Als bewaker van de beat is de bas een belangrijke factor in vrijwel elke jazzbezetting. Belangrijk, maar ook onmisbaar? Eerder maakte drummer Joey Baron al solo met pianist Jasper van ’t Hof een cd, maar die speelde toen voor de verandering orgel. Dat geeft toch weer een ander beeld dan drums met piano. Voor piano en drums schreef Morton Feldman het stuk ‘Three Dances’, hoewel aangevuld met een glas, waar een van de musici af en toe een ‘ting’ tegen moet geven. Op ‘Keys and Skins’ is er ook een rol weggelegd voor een glas, een dat sneuvelt.

Wat is dit spannende muziek. Het ritme volgen met welk lichaamsdeel dan ook is haast ondoenlijk, in plaats daarvan zijn je oren gespitst en balanceer je op het puntje van de stoel. Elke noot is verrassend en onvoorspelbaar. Beide instrumenten zijn aan elkaar gewaagd, geen van hen speelt de baas. Van solo en begeleiding is slechts hier en daar sprake, zoals in het openingsnummer ‘Agora’. Soms worden de rollen omgedraaid en lijkt Antonello Salis wel de percussionist, terwijl Baron pianoachtige structuren laat horen. En altijd is er deze synthese. Om op de eerder gestelde vraag terug te komen: nee, de bas wordt niet gemist. Integendeel, soms lijkt het alsof er een compleet orkest bezit heeft genomen van de huiskamer.

Overwegend voortdenderend komt de trein halverwege het album tot betrekkelijke stilstand met het titelnummer en daarna het balladachtige ‘The travail of passion’. Toch is er nog steeds die spanning. Elk moment verwacht je een uitbarsting, die bij deze nummers maar niet komt. Alles blijft mooi ingetogen. Tenzij in het grillige ‘Worldwide’ of het eerder genoemde ‘The travail of passion’ is het tevergeefs zoeken naar herkenbare thema’s of melodieën en akkoordenschema’s. En ook dat is geen gemis.

Antonello Salis neuriet en gromt er af en toe bij dat het een lieve lust is, iets wat we wel van meer muzikanten kennen. En Salis gooit er zo hier en daar ook nog eens een fluitpartijtje tegenaan. Zelfs gorgelgeluiden ontlokt hij aan zijn keel. Enfin, dit geeft nog maar eens de intensiteit aan waarmee de heren musiceren en doet humor vermoeden.

De klanken zijn bijzonder goed gevangen op deze plaat. De instrumenten klinken buitengewoon sonoor en aanwezig, van het kleinste pianissimo tot het grootste forte, de dynamiek is enorm. En wat een machtig instrument kan die piano zijn, Salis laat het horen in alle toonaarden. Hopelijk horen we nog vaker van deze musici in deze bezetting. Dit concept kan nog tijden mee.