Kenny Wheeler/Hugo Wolf String Quartet/John Taylor – Other People
CD-RECENSIE
Kenny Wheeler/Hugo Wolf String Quartet/John Taylor – Other People
bezetting: Kenny Wheeler, trompet en flugelhorn; Hugo Wolf Strijkkwartet; John Taylor, piano
opgenomen: 24 t/m 26 oktober 2005 Bauer Studio Ludwigshafen
release: 2008
label: CamJazz
tracks: 8
tijd: 49,42
website: www.hugowolfquartet.com - www.camjazz.com
myspace: www.myspace.com/kennywheelerjazz
door: Rinus van der Heijden
Jazz en klassieke muziek, ze strijden en tegelijk zoeken elkaar al sinds eind jaren veertig, toen altsaxofonist Charlie Parker met een strijkersensemble ging experimenteren. Nadien volgden velen hem, onder wie Stan Getz, Ornette Coleman en om dichter bij huis te blijven Thijs van Leer (in betere dagen). De resultaten waren wisselend, maar meestal zo dat de solistische jazzklanken slechts ondersteuning kregen van fondantzoete, van valse romantiek druipende vioolpartijen.
Dat het anders kan, heel anders, laat koperblazer Kenny Wheeler horen. In het jaar dat hij 75 werd, componeerde hij acht stukken voor jazzsolisten en strijkkwartet en strijkkwartet solo. Hij deed dat in dat jaar 2005 voor de eerste keer en dat is er niet aan af te horen. Kenny Wheeler componeerde prachtige kamermuziek. Hiervan getuigt hij vooral in ‘String Quartet no. 1’, dat een fonkelende uitvoering krijgt van het Hugo Wolf Strijkkwartet.
Van Wheeler is bekend dat hij muziek wil dienen in al haar grillen en grollen. Hij is bepaald geen egotripper als hij componeert. Dat is ook op dit prachtige album te horen. In de stukken waarin hij speelt met het strijkkwartet en zijn vaste maat sinds jaren, pianist John Taylor, stelt hij zich bescheiden, maar gelukkig zeer dienend op. Zijn decennialange ervaring blijkt uit zijn spel: de ene keer is hij lyrisch, een andere keer melancholisch en dan weer uitgelaten.
John Taylor kan in deze smeltpot van culturen volledig zichzelf blijven. Hij is groots als begeleider en ondersteuner van Kenny Wheeler, zelfbewust en sturend als hij ostinate patronen onder de strijkersklanken van het snarenkwartet plaatst. Wheeler en de zijnen behoren tot de weinigen, die de wereld van klassiek en jazz tot een logische eenheid kunnen smeden.