CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Frank London Klezmer Brass All Stars, 16 maart 2008
beeld: Thomas Huisman
door: Tim Sprangers

Trompettist Frank London behoort tot de grootste internationale klezmermuzikanten. Hij speelt en speelde in tal van bands en projecten. Hoewel zijn populariteit zich net niet kan meten met collega Boban Markovic viel de opkomst in het Bimhuis een beetje tegen. De feestelijke muziek was bezig aan een opvallende opmars in concertzalen, clubs en discotheken in West-Europa; echter, mensen lijken een beetje Balkanmoe te worden.

Het concert van Frank London (midden) en Klezmer Brass All Stars kwam moeizaam op gang in Bimhuis

London trad aan met zijn Klezmer Brass All Stars bestaande uit Susan Watts (trompet, zang), Merlin Shepherd (klarinet), Dan Blacksburg (trombone), Ron Caswell (tuba), Brandon Seabrook (gitaar) en Aaron Alexander (drums). Ze speelden gevarieerd; van charmante en melancholische liederen tot leutige deuntjes, waarbij voornamelijk London fanatiek in de rondte sprong. Het was jammer dat het allemaal net niet overkwam. Voornamelijk tijdens de eerste set was de vurigheid bij zowel het publiek als de muzikanten afwezig; ze leken niet ontvankelijk voor elkaar. Ogenschijnlijk was het voor iedereen een verplichting om aanwezig te zijn.

Na de eerste set, die slechts een half uur duurde, kwam er meer leven in de zaal. Drie factoren speelden een grote rol in deze omslag. Ten eerste de vrijere rol van gitarist Seabrook. De Amerikaan speelt niet volgens de conventies van Klezmer en vormde een prettig storende factor in het blaasgeweld. Met felle stoten en kreten, op felle Ribotachtige wijze uitgevoerd, brak hij vaak de aanhoudende thema’s.

Ook gastmuzikant Marcelo Moguilevsky, fluitist, maakte het publiek wakker. Vinnige ladders op zijn fluiten waren van briljante snelheid en controle. Ten derde won de kwantiteit van improvisaties bij alle muzikanten aan kracht. Tijdens lustige beats reageerde iedereen op chaotische en vaak valse wijze op elkaar, maar dit maakt niet uit. Sterker nog, het maakt de Klezmer muziek: pure emoties in totale mineur en melodrama of in juist uitzinnige uitgelaten stemming.

Toch bleef de sfeer wat muf en miste de band een grote klik met zijn publiek. Zittend naar Klezmermuziek luisteren is natuurlijk tegenstrijdig, maar als ook de wederzijdse interesse karig is, wordt het snel een kleurloos concert.  

• Frank London website