Nils Petter Molvaer blijft in het midden CONCERTRECENSIE. Nils Petter Molvaer, Tivoli De Helling Utrecht, 31 oktober 2008
beeld: Maarten Mooijman
door: Mischa Andriessen
Het was een bonte mix die Nils Petter Molvaer in Utrecht presenteerde. Rock, reggae, jazz, dance, elektropop. Het zat er allemaal in, invloeden uit tal van genres vermengd met die typerende trompetsound die wortels heeft in de Noorse volksmuziek maar wereldberoemd werd door het karakteristieke gebruik van effectapparatuur.
Nils Petter Molvaer, met gitarist Eivind Aarset, gaf afgelopen vrijdag een concert in Tivoli De Helling
Vanaf zijn debuut “Khmer” (1997) heeft Molvaer veel musici beïnvloed. De Noor is een gevestigde naam geworden die op zijn laatste plaat “Re-vision” zijn initialen zelfs tot merknaam heeft verheven. Het concert in Utrecht was echter een aarzelende verkenning van mogelijkheden. Het leverde een gevarieerd optreden op, maar niet een dat van begin tot eind geslaagd was. Daarvoor was het te uiteenlopend en vooral te weinig to the point.
Nu heeft Molvaer zichzelf ook in een lastig dilemma gemanoeuvreerd. Enerzijds komt zijn muziek op stevig volume het beste uit de verf zodat de keuze voor een podium waar het allemaal wat harder mag een logische lijkt. Anderzijds is de forte van zijn stijl sfeer; het is muziek die je het liefst zitten of liggend zou willen ondergaan. Anderhalf uur staand naar dergelijke lome klanken luisteren, blijkt een paradoxale ervaring. Natuurlijk waren er ook de ruigere stukken, ergens halverwege werd er zelfs behoorlijk heftig gerockt, maar op elke stemverheffing volgde gefluister. De trance die met een dance-achtig nummer werd opgebouwd werd weer tenietgedaan door een langzamere compositie. Waar dan wel weer een prachtig gamelanachtig effect in zat.
Op de muziek zelf was uiteindelijk niet veel aan te merken, het was vooral de manier waarop ze werd gebracht die ervoor zorgde dat ze niet echt doorkwam. Omdat er geen lijn in het optreden leek te zitten. Er niet naar een bepaald doel werd toegespeeld. Molvaer blies enkele zeer fraaie partijen en de begeleiding van gitarist/toetsenist Eivind Aarset, bassist Audun Erlien en drummer Audun Kleive was doorgaans adequaat, al hadden de bijdragen wat scherper gekund, soms wat korter ook.
Het heeft er sterk van weg dat Molvaer zoekende is naar een verdieping van de door hemzelf gegeneerde sound. Het zou de diversiteit van de set verklaren. Heel opvallend was dat Molvaer en de zijnen bij momenten dicht in de buurt van sferische new wave zoals de vroege soloplaten van David Sylvian kwamen. Bijvoorbeeld “Brilliant trees.” Die impact had het optreden in het prettig volle Tivoli De Helling echter niet. Molvaer bracht vooral van alles wat.
© Jazzenzo 2010