Gwilym Simcock debuteert overtuigend in Bimhuis
CONCERTRECENSIE Gwilym Simcock Trio. Amsterdam, Bimhuis, 16 januari 2009
beeld: Ron Beenen
door: Tim Sprangers
Gwilym Simcock wordt gezien als één van de grootste jazztalenten van Groot-Brittannië. De pianist uit Wales ontving al vele nationale prijzen en nominaties, maar is buiten de UK nog redelijk onbekend. Toch was het eerste optreden met zijn trio in het Bimhuis, verder bestaande uit contrabassist Yuri Golobev en drummer James Madddren, niet onaardig bezocht.
Het trio van jazzpianist Gwilym Simcock met Yuri Golobev op bas en drummer James Madddren speelde voor het eerst in Bimhuis
De 27-jarige toetsenist is een bescheiden en degelijke muzikant. Met een Engelse beleefdheid buigt hij geregeld naar zijn publiek uit dank voor het applaus. Tegelijkertijd lijkt hij zijn publiek hiermee te willen temperen door uit te beelden: stil maar, het draait om de muziek in plaats van de waardering. Zijn nederigheid komt nauwelijks tot uitdrukking in zijn muziek. Simcock begon met een overtuigende veertig minuten waarin hij drie composities aaneengeschakeld had tot een prachtig verhaal. De toon schommelde tussen toegankelijk en zwaar, met hierin meeslepende climaxen en anti-climaxen die vaak leken te verraden het einde in te luiden, maar dit gelukkig pas veel later deden. De herhaling van deze spanningsopbouwen maakten de eerste ononderbroken helft van de eerste set tot een spannende eenheid.
Zijn achtergrond is bijzonder interessant. Simcock schreef al meerdere composities voor bigbands en heeft een opleiding klassieke muziek. Zijn spel is helder, doordacht en zeer zorgvuldig. Met volume speelt hij nauwelijks; de kracht van zijn spel zit in de lyrische melodieën van de composities. De jonge muzikant wordt vergeleken met collega’s als Brad Mehldau en Keith Jarret; ook Simcock is een pianist met boeiende vertelstructuren met hierin veel gevoel voor de inhoud zijn verhalen. Zijn luchtige houding staat vaak in contrast met de meeslepende diepgang van zijn spel en composities, vrijwel allemaal van eigen hand. Hij is hier echter niet constant in; de nuchtere houding komt zo nu en dan tot uitdrukking in zijn muziek.
Gwilym Simcock Trio
Ook zijn band overtuigde. Voornamelijk de Russische bassist Yuri Golobev blonk uit in creativiteit. Met zijn strijkstok speelde hij opvallend zuiver met een grote dramatische lading. Zijn luister- en anticiperingsvermogen is zeer boeiend om naar te kijken en te luisteren. Machtig intelligent wist hij droge thema’s van Simcock op speelse wijze te transformeren naar vrijere gedachten. Op een volgend moment verwisselde deze taken en onderscheidde Golobev zich door consistente herhaling, waar Simcock zich op kon uitleven. Drummer James Maddren leek in het begin wat houterig te acteren, maar kwam voornamelijk op het einde volledig los in een funkend stuk waarin hij op soepele wijze speelde met de gecompliceerde ritmes.
Simcocks diepgang is nog niet helemaal te vergelijken met die van bijvoorbeeld Mehldau. Hij speelt soms wat luchtig en af en toe gehaast. Maar het indrukwekkende technisch vermogen van de jonge Brit in combinatie met een legio interessante ideeën maken hem zeer zeker een veelbelovende muzikant. Daarbij laat hij zien een boeiende band te creëren van relatief onbekende, jonge muzikanten. We gaan nog meer van Gwilym Simcock horen.