Captain Hook en Bart Lust Quintet kunnen beiden een uur vermaken
CONCERTRECENSIE. Captain Hook en Bart Lust Quintet, Bimhuis, Amsterdam, 26 maart 2009
beeld: Ron Beenen
door: Tim Sprangers
Het voordeel van de programmering van twee bands op een avond is dat er twee keer zoveel mensen komen. Waar het Bimhuis halfvol geweest zou zijn als slechts één van de twee relatief onbekende formaties ‘Captain Hook’ en ‘Bart Lust Quintet’ een avond had moeten vullen, raakte de zaal nu opvallend vol. Een ander voordeel is dat de vertoning nu ook vermakelijk bleef, daar beide bands na een uur hun spanning zouden verliezen.
Voor de pauze speelde Captain Hook met toetsenist Daan Herweg, Iman Spaargaren saxen en slagwerker Pieter-Jan Nijessen in het Bimhuis in Amsterdam
Trombonist Bart Lust was onder de indruk van Captain Hook toen hij twee jaar geleden een gastbijdrage had op hun laatste cd ‘f.ex’. Hij stelde daarom een duo-concert in het Bimuis voor. Captain Hook is een frisse band die al een tijdje aan de weg timmert. In beschrijvingen van de formatie komt vaak het woord ‘groove’ voor; de band lijkt invloeden te vinden in de funkjazz uit de jaren zeventig, spierballen van Chris Potter en soms ook een vleug Soulive. De composities zitten goed in elkaar en bevatten sterke, feilloos ingestuurde thema’s. Het enthousiasme van de muzikanten (Iman Spaargaren tenor- en sopraansax, Santeri Sulkunen gitaar, Daan Herweg piano, fender rhodes, Pieter Hoogervorst basgitaar, Pieter-Jan Nijessen drums) was interessant te aanschouwen.
Tot echte ‘groovende’ funk kan Captain Hook echter niet worden ingedeeld. Zeker in het begin bleken de thema’s bijhoorlijk doordacht waar alle muzikanten angstig met hun handen vanaf bleven. Creativiteit en lef werden moeilijk geuit. Solo’s bleven leeg en fatsoenlijk; gesyncopeerde ritmes in bedachte maatsoorten werden netjes uitgevoerd naar de mogelijkheden van de individuen. De muzikanten leken gespannen. Pas na een half uurtje werd enige schroom weggegooid. Herweg blonk uit in begeleiding en voornamelijk solo’s met een opvallend omvangrijke ambitus. Het is een formatie met veel ideeën en compositorisch talent, maar zonder brutaliteit waarmee ze zich kunnen onderscheiden.
Na de pauze was het de beurt aan het kwintet van trombonist Bart Lust met onder meer Tom Beek op tenorsaxofoon
Na de pauze speelde het Bart Lust Quintet bestaande uit Tom Beek tenorsax, Steven Hupkens piano, Ben Janssen contrabas, Franc auf dem Brinke slagwerk en Bart Lust op trombone. Het kwintet zegt een internationale stijl te produceren waarbij wordt geput uit Europese en Amerikaanse tradities; ‘High Energy Modal Jazz’ wordt op de site vermeld. Hun stijl is herkenbaar, waarbij voornamelijk de souplesse en routine van elke muzikant opvalt.
De samenwerking van Bart Lust, jarenlang werkzaam in Amerika en nu onder andere in de New Cool Collective Big Band, met de drukbezette Tom Beek was erg sterk. Beiden hebben veel ervaring en zijn hierdoor lenig in hun anticipatie. De heldere thema’s met grote knipogen naar bebop, hard bop, cool jazz en modale jazz kenmerkten zich door een warm karakter. Hupkens, Janssen en auf dem Brinke zijn muzikanten met weliswaar minder vaardigheid, maar absoluut solide en betrouwbaar. Heel spannend is het allemaal niet, maar het Bart Lust Quintet is zeer zeker een fijne en krachtige formatie waarbij je weet wat je kan verwachten. Het nodige publiek vond toch aanleiding de zaal te verlaten tijdens dit tweede concert; dat is bijgevolg een nadeel van een dubbelconcert waarbij mensen voor één bepaalde band kunnen komen.
