CD-RECENSIE 

Yuri Honing Acoustic Quartet – Heaven on my Mind
bezetting: Yuri Honing tenorsaxofoon, Wolfert Brederode piano, Gulli Gudmundsson contrabas, Joost Lijbaart drums
opgenomen: november 2022, Wisseloord Studio’s, Hilversum
uitgebracht: 8 september 2023
label: Challenge Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 41’10
website: yurihoning.com - challengerecords.com
door: Cyriel Pluimakers



Tenorsaxofonist Yuri Honing beschikt over een eigen en herkenbaar geluid. Al drie keer won hij een Edison en in 2012 werd hem de prestigieuze Boy Edgar Prijs toekend. Zijn kwartet behoort tot het beste wat de Nederlandse jazz te bieden heeft en heeft ook internationaal veel succes. Na de vier thematische albums ‘True’ (2012), ‘Desire’ (2015), ‘Goldbrun’ (2017) en ‘Bluebeard’ (2020) brengt het ensemble nu ‘Heaven on my Mind’ uit. Een release, die qua opzet naadloos aansluit bij de vorige producties.

Hymnisch
In echte Honing-stijl worden de hymnische thema’s telkens zwaar aangezet, met zijn imposante saxofoongeluid. Met een theatraal gebaar legt Honing elke noot neer als een kostbare diamant. Zijn solo’s zijn luid gedeclameerde homerische gezangen die naar de hemel rijken. Bijzonder is de subtiele begeleiding door pianist Wolfert Brederode die er met zijn charmante melodische miniatuurtjes telkens voor zorgt dat de muziek niet al te pretentieus wordt. Samen met contrabassist Gulli Gudmundsson en drummer Joost Lijbaart brengt hij de luisteraar weer terug op aarde.

Effect
Hadden de voorgaande albums een duidelijke link met de klassieke muziek, zijn nieuwe album richt de focus op de beleving van de natuur. De cover verwijst naar een bosrijke omgeving maar de muzikale uitwerking is eerder hemels. Iets wat nog eens extra geaccentueerd wordt door een forse dosis digitale echo. In de solo’s van de leider voel je de invloeden van John Coltrane, Charles Lloyd en Pharoah Sanders, musici die aan de basis stonden van de spiritual jazz. Maar waar het bij de genoemde uitvinders min of meer een vanzelfsprekendheid was, lijkt het bij Honing meer een opgewekt effect. Het iets te bewuste trage tempo van de muziek en de grote nadruk op elke voortgebrachte noot gaan op den duur irriteren. Na twintig minuten snak je als luisteraar echt naar een ander tempo en een minder plechtstatige insteek.

Monolitisch
Het lijkt erop dat de pretenties Honing, na zijn jarenlange muzikale successen, enigszins boven het hoofd groeien. Dat is bijzonder jammer, want weinigen beschikken over zo’n prachtige toon en vlekkeloze techniek. Zijn oeuvre is inmiddels uitgesproken monolithisch en duldt nauwelijks afwisseling. Het blijft een kunst om met iets meer bescheidenheid om te gaan met zoveel talent en je muzikaal open te stellen.