Geen enkele aankondiging maar meteen een halve minuut saxofoonklanken voordat pianist Craig Taborn, bassist Scott Colley en drummer Marcus Gilmore zich melden voor een portie klassieke jazz met daarin verweven de nodige soul en blues. Op de opener ‘You Gotta Move’, geschreven door blues icoon Mississippi Fred McDowell, horen we een haast kermende en schreeuwende Potter waarna Taborn het nog eens dunnetjes overdoet en ook Gilmore zich van harte mengt in het groepsgeluid. Alles in een op en top clubsfeer met de allures van de gouden Blue Note-jaren, inclusief een vintage klank. En dat zijn nog maar de eerste veertien minuten van het album dat zich kenmerkt door extreme variatie over heel de lijn, mede door een setlist met uitsluitend covers. 

Vervolgens tackelen de vier ‘Nozani Na’, een traditionele melodie uit het Amazonegebied waarvoor ze zich baseren op de transcriptie van Edgar Roquette-Pinto en Heitor Villa-Lobos. Potter zet aan door korte en langere noten aan elkaar te rijgen. Tot Taborn al snel een halve pianogeschiedenis op zijn manier doorloopt. Een avontuurlijke tocht van net geen elf minuten.

Billy Strayhorns ‘Blood Count’ is het moment om wat gas terug te nemen maar de inventiviteit is er niet minder om. De benadering waarop Potter de verhaallijn telkens verdraait en bewerkt en toch weer bij het beginpunt belandt is groots. Net als in ‘Olha Maria’ dat een sterkere crescendo opbouw kent. 

Met Charlie Parkers ‘Klactoveedsedstene’ stappen ze de tijdmachine in en belanden we in het bruisende bebopleven van de New Yorkse 52nd Street van zo’n acht decennia geleden. Afgesloten wordt met het turbulente dertien minutenlange ‘Got The Keys To The Kingdom’, een traditional die ze pimpen met de nodige funk, soul en bop.

Een uur lang stormt dit kwartet vooruit en ontpoppen ze zich als pleitbezorgers voor een doorstroming van classic jazz, zij het met een lichte omwenteling. Niet door nieuwe normeringen aan de hand van elektronische snufjes of beats maar door de basis te versterken en naar hun hand te zetten. Met vooral een Chris Potter die bij elke release beter wordt en zich stilaan in de rij mag zetten naast de allergrootste tenorsaxofonisten. Met dank aan Taborn, Colley en Gilmore die alles perfect kaderen en mee helpen vooruit te stuwen. Nu al een van de beste albums van 2023.

• Beluister dit album via Bandcamp.
  
  

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.