CD-RECENSIE

Lionel Beuvens – 49 Steps To Heaven
bezetting: Lionel Beuvens drums; Alexi Tuomarila piano; Kalevi Louhivuori trompet; Brice Soniano contrabass; Ewout Pierreux Rhodes; Frank Vaganée altsaxofoon
opgenomen: 15-17 augustus 2021, Jet Studio, Brussel
uitgebracht: 25 november 2022
label: Hypnote
aantal stukken: 8
tijdsduur: 42’57
website: lionelbeuvens.com - hypnoterecords.com
door: Georges Tonla Briquet


De heren van Led Zeppelin hadden hun eigen ‘Stairway To Heaven’. Eddie Cochran had slechts ‘Three Steps To Heaven’ nodig. En dan waren er nog de ’39 Steps’ van Hitchcock die weliswaar naar andere oorden leidden. Lionel Beuvens doet er net wat langer over om zijn nirwana te bereiken, ’49 Steps To Heaven’.

Het is het derde album voor de Belgische drummer Lionel Beuvens en zijn kwartet met nog steeds dezelfde leden: pianist Alexi Tuomarila, trompettist Kalevi Louhivuori en contrabassist Brice Soniano. Deze keer waren er tevens twee extra gastmuzikanten, toetsenist Ewout Pierreux en saxofonist Frank Vaganée. Een gezelschap dat duidelijk op scherp stond toen het in augustus 2021 drie dagen de studio introkken.De eerste stap (‘Intro’) staat gelijk met het openen van een deur naar een stijlvol salon waar kamermuziek weerklinkt, gebracht door piano en contrabas (met boog). Een rustgevend welkom met de uitstraling van ECM. Naadloos sluit de titeltrack aan en wordt de weg geëffend maar nu met toegevoegde klanken van ingetogen en glissando trompetnoten Enrico Rava waardig. 

Een eerste tempoversnelling duidt op een spannender en intensiever vervolg. Met het daaropvolgende ‘Cite Soleil’ zit je midden in de actie. Eerst is het Ewout Pierreux die van achter zijn Fender Rhodes de lont aansteekt en vervolgens is het trompettist Kalevi Louhivuori die nog olie op het vuur gooit. Pure ‘electric Miles’. In ‘For Threes’ stuurt Vaganée na een licht zoekende aanvang de groep steeds dieper naar onbekende gebieden met pianist Tuomarila die maar al te graag in zijn sporen volgt. Totale verwarring volgt via ‘What’s Even’ dat opgebouwd is rond tribal drums en aangepaste – woordeloze - zang, een link naar Soniano zijn maandenlang verblijf bij de pygmeeën.

‘Constellation’ met repetitieve basisstructuur, en ‘Oisin’ zitten eveneens boordevol tegenstellingen. De cd sluit af met het complexe en licht hallucinante ‘Valse A Cinq Temps’. In acht minuten naar pure jazzextase door een eigen moderne kijk op een rijk verleden aan de hand van wisselende maatsoorten. De live voorstelling in de Jazzstation, afgelopen november, was zelfs nog avontuurlijker. We hoorden een hecht kwintet - Frank Vaganée was er niet bij, wel Ewout Pierreux - dat alle karakteristieken van het album uitvergroot en moduleert. Terugkeer dringend gewenst. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Album trailer.