Erika Stucky verovert jazzhuis met speelse performance
CONCERTRECENSIE. Erika Stucky & Roots of Communication, Bimhuis Amsterdam, 28 december
beeld: Julia Free
door: Jan Jasper Tamboer
Erika Stucky houdt van haar publiek in het Bimhuis en haar publiek in het Bimhuis houdt van Erika Stucky. Dat bleek het duidelijkst toen Stucky het optreden bezegelde met een kus op de microfoon ter afsluiting van de avond. Het publiek had haar op dat moment het liefst omhelsd en geknuffeld, maar het bleef bij kreten en geklap en het rijzen uit de zetel. Ook al heel wat.
Erika Stucky vermaakt het publiek in het Bimhuis op aanstekelijke wijze.
'I should be a stand-upcomedian' laat Stucky zich ontvallen als ze een conference weggeeft, om onmiddelijk daarop te relativeren dat ze niet te veel moet praten, want dan wordt het publiek onrustig. Dat komt uiteindelijk vooral voor de muziek. Toch is het gebabbel van de zangeres vermakelijk. Hilarisch is haar verhaal over een liefdesdrankje dat mannen het hoofd op hol brengt en dat onder andere uit het oog van een alligator is samengesteld, waarbij mysterieuze toverspreuken een belangrijke rol spelen. Hier betaalt zich uit dat Stucky een acteursdiploma in Parijs heeft behaald.
Stucky opent het concert solo met zang en accordeon. Ze mag gerust een stemkunstenares genoemd worden met haar gejodel, raps, drones, hoge gilklanken en razendsnelle vibrato. Ze weet dat de toeschouwers bekend zijn met haar jodelklanken, want daar anticipeert ze op, maar ze wil het niet als een maniertje gebruiken. Daarom beperkt ze nu deze specifieke zang, terwijl die in eerdere programma's centraal stond. Stucky is niet voor een gat te vangen, getuige haar vroegere voorstelling rond materiaal van Jimi Hendrix. Ook werk van Queen en Nirvana moest er al aan geloven.
Vanavond staat een cover van Screamin' Jay Hawkins op het programma. Diens bekende 'I Put a Spell on You' krijgt een even buitennissige uitvoering als het origineel, maar dan op zijn Stucky's, met veel expressie. Het is de uitsmijter van het officiële optreden, dat zonder pauze is. De set is verder voornamelijk doorspekt met traditionele volksmuziek uit Zwitserland, het geboorteland van Stucky's ouders, die onherkenbaar is gemaakt met doorknede, ritmische patronen. Als toegift speelt de band een slepende blues, waarna de muzikanten naar de kleedkamer vluchten, alsof ze de zangeres in de steek laten. Zij staat nu weer alleen op het podium, zoals de avond begon. En dan is de cirkel rond.
Erika Stucky, Robert Morgenthaler, Jean-Jacques Pedretti.
Voor het zover komt, is gebleken dat Stucky niet alleen een neus heeft voor buitengewone zang en theater, maar ook voor het aantrekken van goede muzikanten. Ze heeft een apart, Zwitsers, stel bij elkaar gezocht, met deels evenzo aparte instrumenten. Robert Morgenthaler en Jean-Jacques Pedretti spelen beiden alpenhorn en trombone, terwijl Nelson Schaer gewoon op drums aantreedt. De beide blazers excelleren in samenspel. Waar de een de baspartij voor zijn rekening neemt, speelt de ander de melodie of omgekeerd, soms blazen zij tegen de ander in en soms ontmoeten de noten elkaar. Opvallend is, hoe bewegelijk hun spel is. Stucky geniet stilletjes van haar bandleden, bij een drumsolo zit ze te stralen.
Videobeelden moeten het theatrale aspect van de uitvoering vergroten. Je ziet onder meer de vrouw zelf met hondenmasker en accordeon. Sfeerbeelden geven het effect van een toneeldecor. Veel voegt het niet toe, alle ogen zijn gericht op de ster van de avond, die alle aandacht voor zich opeist. Alle mensen zijn uniek, maar sommigen zijn unieker dan anderen. Aangenaam, Erika Stucky.
