Van den Berg is sterk beïnvloed door hedendaagse Europese jazz, maar zijn muziek bevat ook elementen uit bebop, swing en blues. Hij heeft een avontuurlijke hand van componeren. ‘Take a Shine’ is een gedurfde opener met gedragen koper en opvallende stemlijnen van pianist Friesacher. Ook op een aantal andere nummers hoor je zijn woordloze vocalen. Hoewel ze extra sfeer toevoegen, is het palet van dit kwintet al rijk genoeg en maken de stemlijnen de muziek bovendien een beetje zweverig. Op het theatrale ‘Oceanic’ hoor je een luid grommende trombone en een rauw duet tussen saxofoon en trombone.

De meeste nummers zijn echter ingetogen en hebben een licht melancholieke inslag. De bandleden delen een sierlijke, lyrische stijl. Hun inbreng is gelijkwaardig. Van den Berg speelt vaak gevoelvolle zachte lijnen en wisselt alt- en tenorsaxofoon af. De interactie met de Belgische trombonist Nathan Surquin is fraai. Friesacher laat prachtige verbindende partijen horen. De melodieuze baslijnen van Jiskoot en de verzorgde drumpartijen van Meijer vullen het geluid haast onmerkbaar aan. Ieder bandlid krijgt zijn momenten om te soleren, hoewel de solo’s niet altijd opmerkelijk zijn. De kracht van dit kwintet ligt in het samenspel.  

Een enkele keer wijkt Van den Berg af van zijn eigen idioom. ‘When Mist Creeps’ staat qua harmonie en ritmiek geheel in de beboptraditie. Ook ‘Thought Theater’ is een klassiek jazzstuk met improvisaties rond een thema. Het kwintet toont aan dit soort jazz eveneens goed te beheersen en Van den Berg demonstreert op deze nummers een veelzijdig blazer te zijn. De eigenheid zit echter in de verhalende, moderne stukken. Hoewel deze bij tijd en wijle wat vol klinken, zijn ze steeds mooi van sfeer en weten ze regelmatig te raken. ‘Wayfarer’ is een aansprekend debuut. 

 

Loek van den Berg Quintet - Wayfarer
Animatie door Thomas de Wit