Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Eivind Aarset 4-tet - Phantasmagoria, or A Different Kind of Journey

CD-RECENSIE 

Eivind Aarset 4-tet - Phantasmagoria, or A Different Kind of Journey
bezetting: Eivind Aarset gitaar, elektronica, edits; Wetle Holte drums, percussion, metallofoon, drumprogrammering, mellotron, orgel; Erland Dahlen drums, percussie, logdrum, vibrafoon, drumprogrammering; Audun Erlien basgitaar, casio synth. Gastbijdragen: Arve Henriksen trompet; Jan Bang samples; John Derek Bishop field recordings & treatments
uitgebracht: september 2021
label: Jazzland Recordings
aantal stukken: 9
tijdsduur: 61’46
website: eivindaarset.com - jazzlandrec.com
door: Mathijs van den Berg


De Noorse gitarist Eivind Aarset was ooit begeesterd door de hardrock van Deep Purple en Black Sabbath. Jimmy Hendrix was zijn grote held. Hij speelde een tijdlang in een heavy metal band. Een vreemd idee als je denkt aan verstilde, dromerige albums als ‘Dream Logic’ (ECM, 2015) en ‘Snow Catches On Her Eyelashes’ (Jazzland Recordings, 2020). Op ‘Phantasmagoria, or A Different Kind of Journey’, de ondertitel doet al zoiets vermoeden, grijpt Aarset terug op oude rockinvloeden. Overigens werkt hij opnieuw met geluidskunstenaar en producer Jan Bang en speelt elektronica nog steeds een belangrijke rol.

Gierende solo’s
Aarset schijnt op dit album alle mogelijkheden van zijn gitaar te willen benutten: van ouderwets vloeiend en vervormd tot recht voor zijn raap met gierende solo’s. Met Wetle Holte en Erland Dahlen maakt hij gebruik van twee drummers die meerdere stukken een stevige basis geven. Daaronder klinkt het zware, metalige elektrische basgeluid van Audun Erlien. Gitaar, bas en drums worden omlijst door avontuurlijke elektronica. Deze komt behalve van Aarset en Bang van de vanuit Noorwegen opererende Amerikaan John Derek Bishop, die we kennen onder zijn artiestennaam Tortusa.  

Hypnotiserend
Dat dit andere kost is dan Aarsets gebruikelijke werk, wordt op het eerste nummer ‘Intoxication’ al snel duidelijk. Na een vertrouwd ruimtelijk begin met uitwaaierende gitaarklanken komen drums en bas erbij om toe te werken naar een rockende apotheose. ‘Pearl Hunter’ wordt kleiner gehouden, maar is minstens zo hypnotiserend. Door de galmende gitaar en repeterende drums denk je even met U2 te maken te hebben. ‘Outbound or Stubb1’ (veel nummers dragen dubbele titels) heeft een bonkig ritme. Boven snerpende elektronica horen we opvallende patronen op metallofoon (of glockenspiel) en mellotron. Bij alle directheid blijft de muziek gelaagd.

Breed muzikaal palet
Het muzikale palet op ‘Phantasmagoria’ is breed. ‘Manta Ray or Soft Spot’ is een verstild stuk en ligt daarom in het verlengde van ouder werk. De sfeer wordt vooral bepaald door het introverte trompetspel van gastmuzikant Arve Henriksen. Maar ook orgel en vibrafoon zorgen voor zachte klanken. Een prachtig stuk. Op het daaropvolgende ‘Didn’t See This One Coming’, hoe omineus kan een titel zijn, barst Aarset opeens uit in een lange, Hendrix-achtige improvisatie. Het donkere ‘Soft Grey Ghosts or Twilight Chamber’, met een lekker gruizige bas, klinkt als de soundtrack van een arthouse film. Ry Cooder meets Nick Cave, zoiets. 

Vernieuwer
Beukende drums, overstuurd gitaarwerk, samples, field recordings, atmosferische elektronica, schetterende synthesizers, je hoort het op ‘Phantasmagoria’ allemaal. Door de spannende combinatie van geïmproviseerde muziek, elektronica en (hard)rock betoont Aarset zich wederom een vernieuwer en schudt hij de hoofden af en toe lekker wakker.  



Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.




Pearl Hunter


© Jazzenzo 2010