Uitgekiend concert Jan Garbarek Group beklijft niet echt CONCERTRECENSIE. Jan Garbarek Group, Lantaren-Venster, Rotterdam, 24 oktober 2009
beeld: Rosaria Macri
door: Mischa Andriessen
Hij is wel de meest geïmiteerde saxofonist na John Coltrane genoemd, Jan Garbarek, uitvinder van een geluid en speelstijl die door zoveel spelers overgenomen is dat je de uniciteit ervan bijna zou vergeten. Door dankbaar te putten uit de volksmuzikale traditie van zijn vaderland Noorwegen en die stiel te mengen met vrije jazz en vooral later met muziek uit heel de wereld heeft Garbarek een eigen muzieksoort ontwikkeld, waarin invloeden uit tal van genres doorklinken, maar die door de herkenbare sound altijd in de eerste plaats als Garbarekmuziek klinkt.
Jan Garbarek Group gaf in het Rotterdamse Lantaren Venster een weinig enthousiasmerend concert.
Dat betekent helaas niet dat alles wat hij aanraakt in goud verandert. Zijn voorlaatste cd ‘In Praise of Dreams’ was vol in de roos door het magnifieke samenspel met altvioliste Kim Kashkashian en drummer Manu Katché, maar de onlangs verschenen live-dubbelaar 'Dresden' klinkt tamelijk vlak. De bezetting die in Rotterdam aantrad, was nagenoeg dezelfde als die op deze cd. Alleen Katché was vervangen door Trilok Gurtu, net als toetsenist Rainer Brüninghaus een van de mensen waarmee Garbarek al jaren samenwerkt. Alleen bassist Yuri Daniel, die de plaats van de zieke Eberhard Weber heeft overgenomen, is nieuw.
De muzikanten waarmee Garbarek zich omringd zijn uitermate degelijk, ze kennen zijn repertoire van haver tot gort en kunnen het, zo lijkt het, op ieder moment van de dag, waar dan ook en desnoods met de ogen dicht en op een been op afroep spelen. De band gaf een geoliede show waarin geen steek viel en alles wat naar extase riekte op voorhand was uitgekiend. Dat de hoogtepunten van het concert vooral aan het eind plaats hadden, was geen toeval zoals maar weinig toevallig was. Er hoefde geen teken gegeven te worden om te weten wie er ging soleren en wie er braaf op een stoel aan de achterzijde van het podium plaatsnam om te wachten tot het tijd was om weer aan de slag te gaan. Daarmee had het concert veel weg van een rockshow waarin elk succesnummer zorgvuldig wordt uitgespeeld. Er was zelfs een decorstuk in de vorm van zeilen die van kleur konden verschieten. Licht, geluid, alles was tot in de puntjes verzorgd.
Yuri Daniel, Jan Garbarek, Rainer Brüninghaus.
Een dergelijke aanpak is op zich al weinig enthousiasmerend, maar bij Garbarek die in zijn melodieën, vaak de uiterste grens tussen kunst en kitsch opzoekt, werkt dat plichtmatige een vervlakking in de hand die zijn delicate muziek verandert in iets alledaags. Niet in de laatste plaats omdat hij zichzelf op de achtergrond plaatste en alle ruimte aan zijn bandleden gaf. Die staan allemaal hun mannetje, maar hun verhaal is toch behoorlijk flets in vergelijk met de Noorse meester. Een straf was het optreden niet, maar bij die lichte, dansende toon hoort een sprankeling die uitbleef, waardoor het gros van de muziek verwaaide, vergeten was kort nadat ze was gespeeld.
© Jazzenzo 2010