Amsterdam Dance Event: In een donker Bimhuis speelden onder meer Jan Jelinek en het duo Jon Hopkins - Davide Rossi.

Drie performances stonden er gepland op de enige avond dat het Bimhuis opereerde onder de naam ‘ADE Special’. Na een korte vertraging trapte het duo Oren Ambarchi en Robbie Avenaim af. De twee Australiërs vormden in de jaren negentig nog de kern van de noise-band ‘Phlegm’, en spelen na vele (individuele) projecten nog steeds samen. De chaos van de noise is bewaard gebleven, de klanken zijn veranderd. De gitaar van Ambarchi hing weliswaar het grootse deel van de tijd om zijn schouder, de concentratie ging voornamelijk uit naar de vervormingen van de geluiden uit zijn instrument. Zware, snerpende en lang uitgesponnen geluidsmuren vonden opbouw door laag boven laag te planten. Voor het drumstel van Avenaim stonden vier bass drums die, afhankelijk en onafhankelijk van elkaar, met de klopper zichtbaar voor publiek, gemotoriseerd werden gedreven. De twee muzikanten pompten elkaar zorgvuldig op naar een harde soundscape. Toen de climax al lang bereikt was, werd er tevergeefs gezocht naar nog een hoogtepunt; het leidde tot een te lang durend oorverdovende geluidsmuur.

Veel meer subtiliteit van de Berlijnse Jan Jelinek. Met donkere loops en fijne accenten bracht de geluidskunstenaar een nauwgezet geconstrueerde compositie van ongeveer veertig minuten. Mooi zijn de overgangen naar andere sferen die hij met zijn macbook op sierlijke wijze onopmerkzaam weet te creëren. Een beat werd nauwelijks geleverd, maar moest door de luisteraar worden gezocht. Dat was ook frustrerend; soms leek hij een aanloop te geven naar een duidelijke puls, zoals hij dit deed op een album als ‘Textar’ onder de naam Farben, maar de Duitser weigerde de spanning in te lossen. De muziek van Jelinek zit doordacht in elkaar, met kleurrijke en originele (samenkomsten van) geluiden. Het is verfrissend, spannend en interpretatief. De samenkomst van de duisternis in zijn muziek met de naderende dikke mist die zich vanuit achter de ruiten van het Bimhuis opdrong en het aangezicht van Amsterdam vertroebelde, was een prachtig taffereel.

Afgesloten werd de avond met een act waar de meesten voor gekomen waren: Jon Hopkins en Davide Rossi. Hopkins werkte mee als co-producer aan albums van onder andere Coldplay, David Holmes, Massive Attack en Brian Eno. De Brit heeft affiniteiten met het popcircuit en gaf de avond dan ook een andere wending. Meerdere stukken, in plaats van stilteloze, uitgerekte of aaneen gesponnen performances hadden vaak een duidelijk begin, einde en opbouw. Zelfs gewone vierkwartsmaten vonden oren. Spannend werd het in de vele gebreakte solo’s op de drumpad van Hopkins. De voorgeprogrammeerde geluiden vervormde hij met onnavolgbare snelheid terwijl de gesyncopeerde ritmes werden vertaagd en versneld. Zijn intermezzo’s op de piano voegden weinig toe; ze vormden zoete finales zonder affiniteit met voorgaande of komende sferen. Ook de de functie van violist Rossi was dubieus. Wellicht maakte hij de gefragmenteerde stukken van Hopkins wat hechter en melodieuzer; zijn afwezigheid tijdens enkele momenten viel niet op.

Tijdens het ADE van vorig jaar stonden er na een boeiend concert van Sidsel Endresen en Humcrush, dj’s gepland met voornamelijk rechttoe rechtaan beats. Dit jaar is er in het Bimhuis gekozen voor drie acts waarbij diepgang werd verkozen boven de dancefacetten van elektronische muziek. Een terechte keuze.

• Amsterdam Dance Event