Een Engelse titel was misschien handiger geweest voor een internationale doorbraak, maar het is natuurlijk de muziek die spreekt. En die is zeer de moeite waard. Kannegaard is een  eigenzinnige pianist en componist die haar invloeden haalt bij zowel klassieke jazzpianisten als Monk, Jarrett en Evans als moderne pianotrio’s à la E.S.T. Ze heeft een pregnante speelstijl met een vaak korte en hoekige aanslag en laat weerbarstige improvisaties horen. Haar composities kennen veel (poly)ritmiek en dynamiek en hebben sterke melodieën. Daarbij weten Kannegaard en haar trio telkens te verrassen.

Meteen al aan het begin val je van je stoel door het korte stuk ‘1-2-3’ dat slechts uit drie verwoestende akkoorden bestaat. Het is onmiddelijk duidelijk dat Kannegaard het de luisteraar niet makkelijk wil maken. Op het daaropvolgende ‘Godrot’ gaat de pakkende pianoriff waarmee het nummer opent al snel over in een ander ritme, gevolgd door dwarse improvisaties van piano, bas en drums. ‘Fly fly’ is een minimalistisch stuk dat etherisch begint met gestreken bas en rauw en complex eindigt. Het hymnische ‘Skorpe’ valt halverwege bijna stil. Nummers beginnen vaak conventioneel en krijgen daarna een experimenteel en abstract karakter. Er wordt meestal flink de tijd voor uitgetrokken. 

Vågan en Strønen sluiten perfect aan bij Kannegaards spel met hun onorthodoxe, ongepolijste speelstijl. Vågan haalt allerlei ruimtelijke effecten uit zijn bas. Op ‘Min ingen’ laat hij zijn instrument hoog en bevend zingen. Strønen voegt kleuren toe op diverse percussie-instrumenten. Het titelnummer – een van de hoogtepunten van de plaat – ontwikkelt zich tot een impressionistisch klankschilderij. 

‘Sand i en vik’ is een intens en bezield album dat uiteenlopende stemmingen oproept. Dit is een trio waarvan er geen ander bestaat en dat absoluut internationale aandacht verdient. Rest alleen nog de vraag welke programmeur het aandurft. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Sand i en vik