CD-RECENSIE 
Raphaël Imbert - Oraison
bezetting: Raphaël Imbert saxofoons en basklarinet, Vincent Lafont piano, Pierre Fenichel contrabas, Mourad Behammou, drums en percussie
opgenomen: 31 oktober en 1 november 2020, Conservatoire Pierre Barbizet, Marseille
uitgebracht: juni 2021
label: Outhere
aantal stukken: 17
tijdsduur: 75’15
website: raphaelimbert.com - outhere-music.com
door: Cyriel Pluimakers
De Franse rietblazer Raphaël Imbert heeft een maar liefst 75 minuten durende meditatie opgenomen, die opgedragen is aan zijn woonplaats Oraison in de Haute Provence. In het dorp zijn alle straten vernoemd naar soldaten die gesneuveld zijn in de Eerste Wereldoorlog en naar omgekomen verzetsstrijders uit de Tweede Wereldoorlog. ‘Oraison’ betekent in de streektaal iets als ‘de plek waar de wind waait’. De productie werd opgenomen in het najaar van 2020, tijdens een periode die wereldwijd in de greep was van de Covid19-pandemie. De bandleider kreeg speciale toestemming voor dit initiatief van de Franse premier.
Allure
Voor Imbert was dit alles de aanleiding om zeventien korte composities te schrijven, die bij elkaar een soort spirituele suite vormen. Een werk van indrukwekkende allure waarin hij de geesten van de omgekomen oorlogshelden beurtelings oproept en bezweert: een actuele versie van John Coltrane’s ‘A Love Supreme’ en ‘Meditations’. Energieke muziek van onaardse allure: een kwaliteit die Imbert al eerder etaleerde op het in 2011 daterende album ‘Live au Tracteur’ (Zig-Zag Territoires).
Oratorium
‘Oraison’ vormt een zorgvuldig samengestelde collectie miniatuurtjes. Het lijkt erop of Imbert jarenlang zijn beste muzikale invallen bij elkaar heeft gespaard en opnieuw gerangschikt. Kleinoden die bij elkaar het karakter hebben van een oratorium, een omvangrijk spiritueel werk waarin de zielen van de gesneuvelden centraal staan. Met een groots exposé op tenorsaxofoon opent het muzikale verhaal: een hartstochtelijk uitgesproken gebed. In de titeltrack ‘Oraison’, ‘1851’ en ‘Ode à Odde l’Auguste’, horen we de bandleider in meeslepende solo’s op sopraansaxofoon. Meer dan indrukwekkend zijn de improvisaties op ‘Strassen des Gedenkens’ en ‘L’Atlantique’, met wederom verheven klinkend spel op tenorsaxofoon. De basklarinet staat centraal in ‘Oraison d’Émile Latilo’ en zijn altsaxofoon laat hij gillen en krijsen in ‘Oraison belliqueuse’.
Onweerstaanbaar
Spannend zijn de door slagwerker Mourad Behammou gespeelde marsritmes. Diep tragisch klinken ‘Oraison d’Eugène Revest’ en ‘Oraison de Clément Plane’, met telkens een suggestieve begeleiding door pianist Vincent Lafont. Contrabassist Fenichel krijgt een hoofdrol in ‘Timon en berceuse’ en ‘Petite sauce couleur garance’. Wederom horen we de leider op die onweerstaanbare tenorsaxofoon in ‘Malo’s sunset’ en het afsluitende ‘For years III’. Een meer dan schitterend album: muziek die een plek verdient naast de spirituele exercities van Albert Ayler, Pharoah Sanders en de al eerdergenoemde Coltrane.
Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.
Oraison