CONCERTRECENSIE. Philip Catherine, Paulo Morello & Sven Faller, TivoliVredenburg, Grote Zaal, Utrecht, 13 juni 2021
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
Het is onomstreden dat de inmiddels 78-jarige, uit België afkomstige, Philip Catherine tot de grootste West-Europese gitaristen gerekend mag worden. Sinds de jaren zestig staat hij in de frontline en speelde hij met uiteenlopende grootheden als Chet Baker, Toots Thielemans, Charles Mingus, Dexter Gordon, Stéphane Grappelli en Jasper van ’t Hof. Catherine beschikt over een unieke swingende en tegelijkertijd lyrische stijl. Zijn gitaartoon is buitengewoon zangerig, met steeds dat typerende tikkeltje vibrato: een geluid waar menige vakbroeder van kan dromen.
Philip Catherine met gitarist Paulo Morello en contrabassist Sven Faller op het podium van TivoliVredenburg.
Grote zaal
Twee jaar geleden maakte Catherine met gitarist Paulo Morello en contrabassist Sven Faller het prachtige album ‘Manoir De Mes Rêves’ (Enja), een productie waar op vanzelfsprekende wijze gypsy jazz, Franse chansons, Americana en standards met elkaar werden vermengd. Een echte tournee zat er tot voor kort niet in, maar nu het coronavirus steeds meer wordt teruggedrongen kunnen er weer sporadisch concerten worden gegeven. Het siert het Utrechtse TivoliVredenburg dat ze de grote zaal ter beschikking hebben gesteld voor een kleine en toegewijde club bezoekers die blij is om in een veilige anderhalve meter setting weer live te kunnen genieten van jazz. Nota bene op een avond dat het gros van Nederland plaats genomen heeft voor de televisie om naar Oranje te kunnen kijken.
Aarzeling
Het concert start met de opwekkende bossa nova ‘Recado’ van Dajlma Ferreira, gevolgd door het van Cole Porter afkomstige ‘Why Can’t You Behave’. Catherine maakt in zijn spel en aankondigingen een enigszins onzekere indruk: het is duidelijk dat de jaren zijn gaan tellen. Co-gitarist Morello pakt telkens alert het spoor op, waar Catherine gaten laat vallen. Ook voor contrabassist Faller is het spitsroeden lopen, want de bejaarde Catherine gaat nogal eens uit de pas. Telkens wanneer Morello de hoofdrol krijgt lijkt de machine iets beter te lopen, zoals in zijn eigen ‘Robert’s Waltz’. Met een lichte aarzeling zwoegt de leider zich door het van Django Reinhardt afkomstige ‘Insensiblement’ heen en zijn eigen ‘Pendulum’.
Het trio sloot het concert af met de titeltrack van het album ‘Manoir De Mes Rêves’ dat in 2019 verscheen.
Toegift
Tijdens een onzekere uitvoering van ‘Noches Cariocas’ lijkt Catherine de weg even kwijt. Een klein herstel tekent zich af in het emotionele ‘Lover Man’ en het door chansonnier Georges Brassens geschreven’ Les Amoureux Des Bancs Publics’. Ook ‘Pourquoi’, een hommage aan George Shearing, wordt voorzien van voldoende lading. Een onverwacht dieptepunt vormt het slordig gespeelde ‘Bluesette’, de klassieker van ‘Toots’. Krachtig is het aan Morello’s vrouw opgedragen ‘Claudia’s Delight’, met de co-gitarist in topvorm. Ondanks alle tegenvallers reageert het publiek enthousiast, al was het maar om weer eens bij een concert met musici van vlees en bloed aanwezig te zijn. Als toegift speelt het trio de titeltrack van het album ‘Manoir De Mes Rêves’. Toch nog een geslaagde afsluiter van een muzikaal matige avond!