CD-RECENSIE

Sarah Vaughan – Live at the Berlin Philharmonie 1969
The Lost Recordings
bezetting: Sarah Vaughan zang, Johnny Veith piano, Gus Mancuso contrabas, Eddy Pucci drums
opgenomen: 9 november 1969, Berlin Philharmonie, Berliner Jazztage
uitgebracht: april 2021
label: The Lost Recordings
aantal stukken: 10 / 10
tijdsduur: 41’31 / 42’17
website: lostrecordings.store - challengerecords.com
door: Cyriel Pluimakers


Sarah Vaughan (1924-1990) behoort tot de grootste jazzvocalistes ooit. Haar stembereik leek eindeloos, haar dictie feilloos en haar timing haarscherp. Daarbij komt nog een indrukwekkend vibrato waar menige operazangeres van kan dromen. Haar tekstbehandeling van bekende songs is uniek en een voorbeeld voor alle generaties die na haar zijn gekomen. Weinigen hadden zo’n natuurlijk gevoel voor swing als ‘The Divine One’.

Melancholisch
In november 1969, toen de Berliner Jazztage nog ruimschoots klassieke jazz programmeerden, werd ze een complete dag gefeatured met maar liefst drie optredens. In 2016 verscheen er al een uitgave op het Jazzline-label met registraties van de WDR. Nu ligt er een dubbelalbum met de rest van het opgenomen materiaal. Vaughan is uitstekend op dreef en haar energie lijkt grenzeloos. Met flair gaat ze standards als ‘A Lot of Livin’ To Do’, ‘On a Clear Day’, ‘I Cried For You’, ‘All Of Me’ en ‘Tenderley’ te lijf. Hoogtepunten zijn haar interpretatie van Lennon en McCartney’s ‘And I Love Him’, Burt Bacharach’s ‘Alfie’ en een weergaloze versie van ‘My Funny Valentine’. Haar beheersing van het lage register is ongeëvenaard en roept een diep melancholisch gevoel op. 

Vleugels
Vaughan weet haar publiek te raken met inhoudelijk sterke interpretaties. Elke song klinkt fris van de lever en is doordrenkt van emotionaliteit. Het ogenschijnlijke gemak waarmee de zangeres ‘Fly Me To The Moon’ bijna letterlijk vleugels geeft of haar krachtige versie van het bekende ‘Time After Time’, vormen muzikale iconen. Lekker losjes is ‘The Trolley Song’ en onverwacht spannend wordt ‘By The Time I Get To Phoenix’. De hoogtepunten volgen elkaar op met een voorbeeldige ‘Polka Dots And Moonbeams’, een speelse ‘Day In, Day Out’ en een wellustig traag gezongen ‘What Now, My Love’. Een song die ooit wereldberoemd werd in de versie van Gilbert Bécaud. Het knappe van Vaughan is dat zelfs het meest cheesy repertoire nooit sentimenteel wordt: alle nuance krijgt de juiste hoeveelheid nadruk. Vaughan is een evenwichtskunstenares binnen het domein van de subtiliteit.

Acrobatiek
Al haar kwaliteiten komen samen in het afsluitende ‘Didn’t We’, een bekende song die in haar handen de status krijgt van een onnavolgbaar meesterwerk. Dit indrukwekkende dubbelalbum maakt je getuige van een performance die gelijktijdig een ode vormt aan een bijna uitgestorven métier: de vocale acrobatiek van de echte jazzdiva’s. Een onweerstaanbare kunstvorm waar de meeste zangeressen van nu vaak bleek bij afsteken. ‘The Lost Recordings’ vormen zeker een nieuw hoogtepunt binnen de live-opnames die er van Vaughan zijn overgeleverd. Een onmisbare aanvulling op de collectie van elke liefhebber van klassieke vocale jazz! 

Sarah Vaughan – Live at the Berlin Philharmonie 1969 
Berliner Jazztage